Ik vond een obscuur
promo-album van soundtrackcomponist Patrick Leonard, waarop naast
At Close Range nog wat van zijn andere filmnoedels zijn verzameld; die
moest ik dan wel eerst kijken natuurlijk. With Honors is er een van, en
Leonard brengt naast zijn bekende piano-akkoorden ook gewoon Madonna
weer mee. (Én een fijn Jaco Pastorius-achtig basthemaatje) De film is
intussen zelf maar een handjevol minuten echt goed. Het lijkt even
The Social Network, met een briljante doch oncharismatische Harvard-student
die op de pc aan zijn thesis werkt, waarin hij – I kid you not – de
democratisering door social media voorspelt. Maar dan crasht de pc! (Zou
Zuckerberg nooit overkomen). Erger, zijn enige geprinte exemplaar wordt
gestolen door een zwerver! Best een geniaal gestoord uitgangspunt, maar
een bebaarde Joe Pesci als zwerver blijkt een ramp. (Vreemd, hij kan
echt wel meer dan gangster, zie My Cousin Vinnie). Maar hier is alleen
al het stemmetje dat ie opzet zó vermoeiend. Goeie teksten krijgt hij
ook al niet in de mond gelegd. Er zijn niet veel dingen pijnlijker dan
een komedie met matige grappen. Wat With Honors semi-acceptabel houdt is
de vibe op de campus, beetje rondgoofen in je dorm, en natuurlijk is de
vrouwelijke roommate van het scriptie-genie even verlegen als opzichtig
verliefd op hem. (Als ze je toekijken terwijl ze haar benen scheert...
is dat geen hint genoeg boy?) Pesci poogt intussen Fischer King-achtige
lesjes te orakelen, maar lijkt meer op een goedmoedige versie van
Charles Manson. Bovendien hoest hij. Oh, oh. En in die ET phone home-fase
is Lindsey Buckingham Leonard de baas met het leukste liedje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten