At Close Range

De leukste cultfilms zijn die waarin de makers boven hun macht grijpen, van die liefdevolle projecten waaraan jarenlang is gesleuteld, totdat iedereen het overzicht is kwijtgeraakt. At Close Range is er zo een, in wezen een b-film, maar met grote namen. In de sfeervolle neonoir-opening zien we een jonge Sean Penn door een nachtelijk stadje rijden. Sentimentele pianoklanken begeleiden zijn rusteloze blik, synthetische strijkers hobbelen erachteraan, heerlijk eighties. En waar ken ik die melodie toch van? Penn komt enkele matties tegen, fokt wat met een snoevende burger, en ziet dan het meisje van zijn dromen. Mary Stuart Masterson is een echte b-keuze, in de plaats van iemand als Molly Ringwald. Een merkwaardig breed hoofd op een slanke nek, en een rossig plattelandstomboy-kapsel. Ik vind ze geweldig. Penn en Masterson kroelend in maisvelden, met wat goede wil is At Close Range even(tjes) modernistisch Days of Heaven. En juist de fantasie van de kijker is bij dit type film zo van belang. Je moet er zélf wat van maken. Met de entree van Christopher Walken begint het verhaal echt. De verloren criminele vader mompelt Australisch onverstaanbaar, en heeft naar goed gebruik een uitzinnig kapsel (en snor). Hij neemt Penn op in zijn 'family'. In het uur dat volgt is dit een soort Animal Kingdom, qua sfeer dan, want dat het scenario ongeloofwaardig wankelt moge duidelijk zijn. Richting einde doen de personages ín de film zelf maar hard hun best om één van hen te 'vergeten', want dat zou toch maar script-gaten blootleggen. Tegen die tijd is de film (en de familie) allang in kogelgaten verdwenen, al gebeurt dat wederom op fascinerende wijze. Bruut geweld á la Arthur Penn, en als die lijn nog net wat dapperder was doorgetrokken was dit haast Drive geworden! Dat mocht vast niet van de geldschieters, waaronder Madonna, die het project aan echtgenoot Penn toespeelde. Van haar (nou ja...) waren dus die piano-klanken. 'A man can tell a thousand lies/I've learned my lesson well'. Fijn.