Never Let Me Go

Is het nou een valstrik of een kwaliteit van sci-fi dat je eerst (en al tijdens het kijken) gaat zitten nadenken over de ideeën "achter" het verhaal. Die vond ik hier wat moeizaam namelijk, terwijl dit toch een fraaie film is. Eerst maar het negatieve. Volgens de intiteling is er een medische doorbraak geweest in 1952, waarna iedereen stokoud wordt. Vervolgens leren we een elitaire kostschool kennen, waar de kinderen een bijzondere levenstaak hebben. Die wordt de onwetende kids al snel (te snel, ook filmisch gezien!) verklapt, door rebelse lerares Sally Hawkins. Het zijn donor-kids; kweek voor onderdelen. Ze zullen nooit oud worden. Zijn het wel mensen? Ik vind het allemaal maar lastig aan te nemen, alsof de meeste ziektes (zoals kanker) niet totáál woekeren, onderdelen-vervanging heeft geen enkele zin. Maar dit soort gedachten zijn nutteloos, je moet je laten meevoeren door de sfeer. En dat lukt na een tijdje ook. Ten eerste omdat Never Let Me Go uitstekend in beeld is gebracht, met de allure van een Merchant/Ivory-film, als een verfilmd werk van Hardy of Austen. De film werd niet voor niets gebaseerd op een roman van Ishiguoro, schrijver van The Remains of the Day. Prachtige bruine en groennevelige tinten van de bossen in de omgeving van de kostschool, en het statige instituut zelf. En dan is er het acteren van het vriendengroepje Andrew Garfield, Keira Knightley, Carey Mulligan. Stuk voor stuk toppers. De eerste twee zijn creepy mager, wat hier heel toepasselijk is. Een uitzichtloos leven, een mentale lijdensweg. Spoiler! Knightley is de queen bee, die uiteindelijk zelfs Mulligans vriendje/soulmate Garfield inpikt. (Iets wat overigens veel té plots plaatsvindt, had daar nog wel een scene voor willen zien...) Maar de jaloezie van Mulligan is later heel invoelbaar. Tegelijkertijd, en dat maakt de film zo vervreemdend en bij vlagen frustrerend, doet niemand een serieuze ontsnappingspoging. (Terwijl harde repressie ontbreekt.) Uniek sfeertje. Iets waar Romanek ook in One Hour Photo al raad mee wist. Hem lukt hier wat Vinterberg in It's All About Love tevergeefs poogde.