zaterdag 12 augustus 2017

Wilson

'People are looking for a change.' Woodrow zou allang vergeten zijn, ware het niet dat hij als Kantiaans dromer streefde naar een wereldregering. Een dapper plan in realpolitik-tijden. Voor zoiets bizars moet je wel een wetenschapper zijn! Uit deze gemoedelijke biopic leerde ik dat Woodrow inderdaad een eigenzinnig Princeton-man was. Hij hield meer van zijn 'little women' dan van de kiezer. De film schittert dan ook vooral op bepaald on-statige momenten. Het leven van een outsider verbeeldt als kerstmusical. Met echtgenote en dochters achter de piano. Of die prachtige ode van zijn studenten. 'Three cheers for old Nassau.' Een beetje Gospel in het Noorden. (Wilson was een verdwaalde Southern Democrat.) Tijdens zijn eerste termijn keerde Wilson zich tegen de bankmannetjes. Zelf mocht hij ook in een groot huis wonen. De president dwaalt door de eindeloze vertrekken van dat Witte Huis. Een fenomenaal Technicolor-decor. De schaduw van de grote wereld slokt Wilson vervolgens op. De Eerste Wereldoorlog blijkt onvermijdelijk. Pacifist Wilson blijft in zijn eigen dromen geloven. Hij pleit: 'It must accept the league of nations, or live with a gun in his hand'. Die keuze lijkt me voor een Amerikaan doodsimpel. We zien het elke dag. Na ieder stapje vooruit volgt een conservatieve terugslag. 'It's not only possible, it's imperative.'

Geen opmerkingen: