'Wil je
niet zo hard zuchten alsjeblieft?' My Diner with Dutch Parents.
Bekvechtend over hun zoon, die in hun ogen niet veel meer doet dan op
zijn kamer hangen. (En Yakultjes rechtzetten...) De ontkenner en de
overbezorger gaan daar ieder op hun eigen manier mee om. Dat het ex-echtpaar al
een tijdje gescheiden is, helpt niet. Pa fungeert als bliksemafleider
en laat het bij bestellen én nabestellen. 'Mag ik wat extra sladressing
alsjeblieft?' Ma (de ijzersterke Elsie de Brauw) wil babbelen en
nababbelen, tot alles dan in elk geval 'praktisch' duidelijk is. Stille
vlakverdeler Mijke de Jong filmt de twee om de beurt, dicht op de huid.
Zo proeft ook de kijker de afzondering. Het werkt goed, in dialogen op
het scherpst van de snede. Er zijn echter ook nog babbeltjes met andere
mensen, en die zijn vaak irritant. Behalve dan wanneer pa, als pompeuze
Martin Bril-columnist wordt gefileerd, terwijl hijzelf dénkt te fileren.
'Ik zou een portret van deze tijd willen maken.' De man heeft een docu
over de Hikkimori gezien, een fenomeen dat volgens mij werkelijk
niemand is ontgaan. Jammer genoeg heeft de zoon, als de Hikkimori van
Tussenstand, niet alleen weinig te doen, maar überhaupt weinig boeiends.
Zo blijkt de trigger van de film eigenlijk geen trigger. Blijft over én
overeind, dat koppige oudergevecht. 'O, nu krijgen we het hoofdstuk
'aankijken.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten