maandag 14 augustus 2017

The Ten Commandments

'Bring the Hebrew in.' Het kost een paar centjes, maar dan heb je ook wat. The epos to end all epoi schittert vier uur lang in alle kleuren van de regenboog. Voor een vredelievende boodschap moet je hier niet zijn, ondanks dat Cecil's intro nog schijnheilig schermt met 'vrijheid'. Mozes en zijn God hebben niet(s) meer te bieden dan gehoorzaamheid, gebracht met kapsones. Oude wijn, in nieuwe zakken. Ik las toevallig net Het Kleine Evangelie van Tolstoj, en daar worden aan de Joodse orthodoxen precies de verwijten gemaakt, die zij hier zélf nog aan de Egyptenaren maken! De Egyptenaren maken The Ten Commandments echter wél tot een pleziertje, van het soort waar onze vriend Jezus niks van moet hebben. Veel te vleselijk. Dames in oriëntaalse gewaden proberen farao-meesters te plezieren met doorkijkjes en dansjes. Elk scene een fenomenale set piece, te midden van sweet oils and scented waters. Muzikanten strelen in een hoek van een vertrek de harpen. Ik hoorde er Couperus bijna bij preken, in gloedvolle alliteraties. Mozes ziet op goedkope sandalen ondertussen zijn God, en krijgt daar prompt een nieuw Triggerfinger-kapsel van. Hij zal Het Recht naar de verafgoders der dieren brengen. Elmer Bernstein zorgt voor een mespuntje spiritualiteit, maar echt transcenderen, doen de kleuren. Vandaag is rood, de kleur van de Nijl. 'Go, get thee down'.

Geen opmerkingen: