dinsdag 29 augustus 2017

The Marrying Kind

'I am gonna do at least an half hour of thinking, every day.' Dan is ze ten minste stil, denkt Aldo Ray allicht, wanneer zijn echtgenote Judy Holliday dit plan ontvouwt. Zelf mag hij ook wel even zijn mond houden, want net als in Cukor's classic Born Yesterday botsen hier twee onaangename stemmen. Schuurpapier op gesnerp. We komen het stel tegen in de rechtbank. Een logische plek voor een flashback. De twee beginnen commentaar op de beelden te leveren. Ontrafelend waarom het misliep, en vooral, wanneer het nog wél goed ging. 'We're having some pretty natural noises tonight, haven't we?' Aldo houdt eerst nog galant het bed voor zijn eega open, als de deur voor een dame. Toch begint hem de huwelijkse nabijheid snel te kriebelen. Het breekpunt is tevens hoogtepunt. Zelden valt zó precies het moment aan te geven, waarop een niemendalletje in een Blue Valentine-achtig kwaliteitsdrama verandert. Een droom brengt realiteit. Surrealisme op het postkantoor. Opeens is daar de tragiek van de onzekere man in een gevangenis. Niet die van het huwelijk, maar die van zijn hoofd. Zou dat eenzame shot van een leger-foto aan de muur dan toch iets zeggen? Is dit Salinger's PTTS all over again? De klappen van de Amerikaanse Droom. Altijd meer willen én moeten. Gewoon geluk wordt afgestraft. 'Everybody was sliding around, just sliding and sliding.'

Geen opmerkingen: