woensdag 23 augustus 2017

State Fair

'I've got faith in that hog.' Het goedmoedige veranda-leven van de kleine Amerikaan. State Fair lijkt wel een album van Ry Cooder, of een opname van Alan Lomax. De piepende en krakende sfeer krijgt al snel een fabelachtige kwaliteit. Ry zou over Blue Boy kunnen zingen, het varken van het ideale gezinnetje. De competitiedrang zit ingebakken bij de Amerikanen. Men kweekt niet zomaar zo'n beest! Het feestvarken moet een prijs krijgen. Net als de mincemeat van ons moeder. Kinderachtig ondeugend giet de ouweheer nog wat brandy bij de vruchtjes. En dan gaat het viertal op weg naar de State Fair. De zon zakt, een zomernacht valt. De magie van de scene zit hem in de rust. Dochter kijkt uit het raampje en beziet de wereld met nieuwe wijsheid. Pa zet de autoradio aan - hemeltjelief, in 1933!. Beter dan dat wordt het fraai gefilmde State Fair nergens, maar dat hoeft ook niet. Heel even is het verhaal zo persoonlijk als Agee's Death in the Family. Ma hoest. Het zal toch niet? Gelukkig... Aangekomen op de jaarmarkt stort het ganse gezin zich in het vrolijke, kapitalistische spektakel. 'People walking around like bees in a hive.' De kermisoplichter wordt getild, de achtbaan overwonnen. En natuurlijk blijkt State Fair dan een rite de passage. De 'zin' ontwaakt in jong en oud (en varken). Dat smaakt. Net als de vruchten. 'They don't have to taste much, they're experts.'

Geen opmerkingen: