'Werk,
werk en nog eens werk.' Slechts een kleine negen (!) jaar bivakkeerde
Mataharis op mijn kijklijst. Nu bleken er eindelijk Neder-Vlaamse
ondertitels. Dus meteen 'afdokken' die boel. Ik zou graag melden dat het
werk met de jaren tot meesterwerk rijpte, maar het blijft nu eenmaal
een moderne Spaanse film. Zeker, zowaar wat beter dan gemiddeld, maar de lat
ligt dan laag. Het scenario drijft op een leuke (en vrij totale)
binnenstebuitenkering van noir-elementen. Normaal zijn private eyes
hardboiled mannen met hoeden. Nu zijn het vrouwen die lijden en voelen.
Van een thriller heeft het verhaal – ondanks het gematahari – verder
weinig weg. Al dat detectivewerk brengt een mens vooral nader tot
zichzelf. Zie jezelf in de ander. Hoe snel begin je alles in je omgeving
verdacht te vinden? De 'Three Women' worstelen met koude huwelijken,
symptomen van overspel en het geweten. De hoofdrolspelers – allen fijn
normaal – doen meeleven. Het zijn de eendimensionale bijrollen die de
film laten haperen. Een Lionel Messi look-a-like (nog zonder tatoeages)
wil de waarheid maar niet geloven. Een oud mannetje met een laatste
droom: 'Amparo Redondo Solis'. De bespottelijke baas van de
bedrijfsrecherche schreeuwt en bitst. Dan liever een blik thuis. Daar
waar alles pijnlijk echoot en spiegelt. 'De essentie is niet het feit,
maar het waarom.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten