'I haven't seen a picture card all night.' Een drie generaties-epos
verhuld als New Yorkse zomerfilm, zo weet Household Saints te verrassen.
Kaartende mannetjes zitten vlak ná het vallen van de Atoombom al te
klagen dat het elk jaar warmer wordt. Ze leggen zelf het verband. Een
dochter wordt inzet van een pinochle game, en van het een komt het
ander. Het zou een mooi sterk verhaal kunnen zijn, en zo wordt het in de
raamvertelling ook gebracht. Savoca heeft echter grootsere plannen dan
een Blue in the Face. De eerste aanwijzing vormen de flardjes
surrealisme. Een dikke broer droomt van Madame Butterfly. Als een echte
Italo vlucht hij in opera, maar wel met een Chinese fantasietwist. Deze
zijlijn blijkt ondanks summiere screentime uiterst aandoenlijk. Tekenend
voor een film waarin de makers wisten wat ze deden. Typisch Savoca
lijkt me de huwelijksnacht. Ze debuteerde immers met het hitsige True
Love. Household Saints is dan True Marriage. Een bruidsontsluiering in twee stappen.
Trots en familievetes verdwijnen in fysiek genot. Dochters worden
moeders, op méér dan de gebruikelijke manieren. De derde generatie voltooit de cirkel. Jezus vervult de rol die
hij voor de meest mensen heeft: gezelschap tegen eenzaamheid. Wat moet
je als de spiritualia zijn uitgewerkt? 'Maybe God doesn't have a grand
plan for me?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten