maandag 14 augustus 2017

Berlin Alexanderplatz

'Ich wil nicht mehr so wie früher.' Ruim vijftien uur duurt deze glinsterende ontleding van de lijdende mens. Vooraf wekte de speelduur ontzag, wat voor experiment zou dat moeten worden met Fassbender aan het roer? Voorwaar, het blijkt een van zijn meest toegankelijke werken, met slechts kleine avant-gardistische martel-intermezzi. De eerste paar 'afleveringen' moest ik vooral aan Coppola denken. Het Berlijn van de twenties heeft diens Gatsby-look. Goudbruine cinema reminescato. Een lampjesparade. Ieder lichtje wordt een kerststerretje. Ein vom Herzen, om op een andere neon-Coppola te alluderen. (Die toegaf sterk door deze serie geïnspireerd te zijn). Fassbender toont ons Franz Biberkopf. Geen goede, maar wel een goedmoedige ziel. De voormalige bajesklant, poogt nu eindelijk eens op het rechte pad te blijven. In het Berlijnse paranoma sjokt hij van vrouw naar vrouw, van criminele kennis naar nieuwe drinkmaat, ondertussen de Kümmels 'niemals' versmadend. Bijna elke scene wordt begeleid door tintelende muziek. Opnieuw een teken van de toegankelijkheid, vooral dankzij zo'n Morricone-harmonica. Soms lijkt de serie daardoor wel een eindeloze trailer, maar meestal boeit het tragische lot van Biberkopf. Knetterende relaties en verknipte vriendschappen, in een kamer waar het licht altijd knippert. 'Hij heeft geweigerd op te groeien.'

Geen opmerkingen: