'We knew quite a lot of the faults of
each other.' Het beroemdste naturalistische experiment uit de
filmgeschiedenis? Zola's lab on screen. In eerste instantie ergert me
alle zelfverzekerdheid. Het determinisme. Putting the ego in
egodocument. 'Give me a child until he is seven, and I'll give you the
man.' Zo'n voorspelling werkt een stuk makkelijker, in een land met
duidelijke klassenverschillen. Gelukkig weten de deelnemers dit ook.
Misschien zelfs beter dan de vragenstellers. 'I don't want to answer
those kind of questions.' De eerste aflevering is vooral geinig. Het
gebrek aan meisjes valt op, maar zal later worden goedgemaakt door
mondige echtgenotes. Met 28Up verdwijnt mijn cynisme. Op dat moment gaan
de oude beelden als handvat fungeren. Het verleden praat terug. De
kracht van de Up Series blijft die 'sprong'. Het boerenjongetje dat
compleet verrassend een topwetenschapper wordt. Prep kids die
compleet ón-verrassend de advocaterij ingaan. En natuurlijk, de
herkenning. In 7 Up fascineerde Neil al. Hij maakt de term 'colored
people' fenomenologisch goed belachelijk. ('Zijn dat soms paarse mensen
met rode ogen?') Er is iets 'anders' aan hem... En verdomme, juist hij
belandt aan de rand van de samenleving. De huppelaar sprong met
reden over de steentjes. 'I didn't have enough obstacles to get over.'
Wanhopig positivisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten