Vinyl

'Often I dream about records that don't exist.' Briljante gniffeldegniffel-film voor iedereen die ooit de neiging tot verzamelen vertoonde. (En welke kunstliefhebber doet dat nou niet?) Enige nadeel: ondanks dat Alan Zweig duidelijk waarschuwende bedoelingen heeft, werkt zelfs zo'n 'anti'-film aanstekelijk. Ik wil ook ál die lp's van Curtis Mayfield... (Back to the World heb ik al.) 'Post-doc' dook ik prompt in een la, en vond mijn oude tapes terug! Gedurende Vinyl bezoekt Zweig tal van medeverzamelaars. Meestal mannen natuurlijk, van het eenzame, compulsieve soort. Stuk voor stuk fascinerende figuren in allerlei fasen van ontkenning en erkenning. De maker en zijn geïnterviewden hebben elkaar veel te vertellen, en schuwen de waarheid nergens. Beide partijen geven elkaar een hilarisch soort therapie. Vervangt de plaat nu de vrouw, of het kind? (Of allebei.) 'Do you ever think, you're just a sad guy who hated himself, and that's why you have all those records?' Verzamelen blijkt een soort fomo-experience. Niet langer geleid door muziek, maar door angst. In intermezzi lult Zweig tegen zichzelf, wat de docu wel wat narcistisch maakt en bovendien te lang. Dat past echter wel bij de overdadigheid. Bovendien, waar zie je een Jack Teagarden-specialist? 'Ik weet nu voor zo'n veertig jaar op de dag af waar hij was.' Waar de verzamelaar uithangt weet ik ook. 'I'm looking for someplace to sit.'