'People
can convince themselves anything's real, if they want to.' Zo!
HyperNormalisation gaf de perfecte voorzet voor dit Iraanse
horror-meestwerkje. Beide films delen de ayatollah én Jane Fonda. In
Under the Shadow heerst de Iran-Irak oorlog nog. De martelaren raken
bevangen door fanatisme. Een verwesterde moeder vlucht thuis in Teheran
in een ander geloof. De workout van Jane Fonda. Op straat mag ze
zichzelf niet meer zijn. Binnenshuis gaat het echter ook mis. Terwijl de
bommen vallen, en pa richting front moet, steken knappe moeder en
dikkige dochter elkaar aan in hun ongeluk. Ongemakkelijk verbonden. Het
wordt al snel doodeng. Een flits van Abu Ghraib in een keuken-hoek.
Deuren die klapperen, de wind die blaast als een spook. Van je eigen
huis een spookhuis maken, lijkt me ook niet moeilijk in een oorlog.
Zeker als je consequent bang moet zijn voor buiten. Zoiets begint naar
binnen te sijpelen. How many times have I told you not to say we have a
VCR, in front of a stranger?' Met de spanning stijgen de ongemakken. Het
fysieke en het mentale beginnen door elkaar te lopen, wat mij betreft
altijd hét recept voor goede horror. En natuurlijk prikkelt dat
Coraline-tintje. Kan ik mijn moeder vertrouwen? 'Het is oké, ik ben een
dokter.' Het eindigt daar waar mama je instopt. Onder de dekens. Warm én
donker. 'Dead people can't dream.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten