'Asses burnt to a cinder.'
Keiharde teksten, snoeiharde avonturen. The Reflecting Skin moet één van
de grimmigste films met een jong hoofdpersonage zijn. Het (bijna)
negenjarig menneke dartelt eerst nog door de uitgestorven graanlanden
van ruraal Amerika. Voor zweempjes jeugdnostalgie hoef je hier echter
niet te zijn. De zweep gaat erover. De boel staat continu op ontploffen.
Van kattenkwaad tot onvoorstelbare ellende. Alle groten worden daarbij
meesterlijk door het multi-talent Philip Ridley aangeroepen. Cynische volwassenen
spreken op zijn Pinters. Vrome Dreyer-families staan erbij en kijken
ernaar. En dit alles gefilmd in majestueuze Eisenstein-shots. 'Watching
is nothing.' Het wuivende graan lijkt al snel een geabstraheerde zee van
vlammen. Net als in Paper House grijpen de eenvoudige elementen perfect
Freudiaans ineen. Maar waar Paper House nog voor de kracht van het
kinderfantasie pleit – de laatste vluchtroute van de magische verwerking –
wordt die droom hier gruwelijk verstoord. Viggo Mortensen is de
boodschapper van het noodlot. Hij geeft zijn broertje wat foto's. Aan
tafel van hun ouderlijk huis kijkt de jongen naar de wonderlijke
verzameling. Geweld, seks, en familie. Zie daar het recept voor de
definitieve ontrafeling. Losing your religion. Een horrorfilm met
symfonische kracht. En ergens zweemt het idee, bad karma in ruil voor de
bom?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten