'You don't need to know how to play,
who are you, Steely Dan!?' Bandjes uit Dublin, die hebben altijd de
juiste slag te pakken. Zeker in de cinema. Ook het nogal suf getitelde Sing
Street drijft op het ritme van het leven. Een stelletje Butcher Boys
begint met rocken. In crisisjaar 1985 is er verder toch weinig te doen.
'Just feeding me new bunny.' Hun leadzanger zet stap één, op weg naar de
cruciale muze, en geeft zo een heerlijk lesje vasthoudendheid. Zeker
tijdens die beginfase heeft de film eigenlijk een heel Nederlandse,
flodderige vibe. Een eighties-model op de stoep, Duran Duran achter de
keys, en moeders in de weer met vibos. Schatjes zijn het. Naarmate het
avontuur vordert, wordt de band stiekem toch technischer en de film
commerciëler. Het blijkt toch altijd verleidelijk om het zogenaamde
retro bandje als nú te laten klinken. Maar dan is er altijd nog dat
prachtige meisje. Achterop de fiets. Begeleid door een paar fijne
akkoorden en een bonkend hart. 'You are the slowest cyclist I've ever
met.' Met elke nieuwe popgroep die de jongens ontdekken, omarmen ze ook
een nieuwe kledingstijl. Spandau Ballet werkt niet, The Cure wel. En
tussen alle tegeltjes door bevat de film precies genoeg kleine
tragedies. Een familievergadering om een scheiding. Een stonede broer in
de kelder. 'No woman can truly love a man who listens to Phil Collins.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten