'It's
either nobody or everybody.' Innig samenzijn in Israël. Een 'lonely
security guard' leeft samen met haar 'auti' zusje. De twee rommelen maar
wat aan, maar hebben in elk geval elkaar. Met een paar vluchtige
streken schetst de film dit unieke tweepersoonshuishouden. Samen kleine
hapjes pita-brood eten. Samen in bad. Slechts onderbroken door de
onvermijdelijke bonk-aanvallen. Allemaal zo echt, dat de akeligheid
verdwijnt. Een heel eenvoudig weemoedig reverse-deuntje doet de rest. Je
gunt beiden beter. Van hun moderne ma zal dat niet komen: 'waarom laat
jij je wenkbrauwen niet doen'. De techniek die ze daarvoor in
Israëlische salons gebruiken is even prikkelend verfijnd als de film. De verwachte verandering komt toch, en snijdt ook. Er verschijnt een
man. Een wat achtelozer type. Hij kan de boel in twee rigide levens
tegelijk opschudden. Hij opent deuren. Niet langer zal de security guard
bedremmeld voor de gesloten deur van de dagopvang moeten staan, niet
wetend wat ze met zichzelf moet nu de zorgtaak wegvalt. Maar in dat ene
eenzame shot merk je het al. De security guard heeft de fysieke
aanwezigheid van haar zus nodig. Afstand nemen bestaat niet. Zo schrijdt
het scenario naar een slimme twist. Een realisatie vol realisme. Een
short cut uit haar leven. In het hart gekerfd als een sterk kort
verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten