dinsdag 4 juli 2017

La Tierra y la Sombra

'We will cut no more unless we get paid.' Tussen de rietsuikervelden van Colombia staat een laatste boerderij. De hele omgeving is al opgeslokt door agrarische massaproductie. Een mechanisch rechte weg leidt naar de woning. Midden op die weg loopt een oude man, tot er een truck aankomt. Onrustig kijkt de man om. Bulderend nadert het gevaar, en vliegt voorbij. Schuilend tussen de ranken daalt het fijnstof op hem neer. Dust in the wind, al is die associatie echt veel te romantisch. Het tastbare (en tegelijkertijd bijzonder soundscape-achtige) La Tierra y la Sombra doet de kijker bijna zelf hoesten. De omstandigheden snijden in alle opzichten. De oude man keert na jaren terug bij zijn proestende zoon, die als een mijnwerker (of als E.T op aarde!) wegteert. Regisseur Acevedo vangt hun eerste familie-interacties in katholieke shots. Een heiligentafereeltje bij een bed. Hopen op de wederopstanding van het maankind. Een soort Stellet Licht, wellicht. Maar La Tierra blijft een grimmige handelingenfilm. Levens worden bijeengeveegd. De stof gaat dan net zo magisch zweven als de kikkers in Magnolia. De gevolgen zijn heel wat heftiger. Een vlieger legt de laatste verbinding tussen bedompte aarde en het oneindige. De Colombiaanse Hazes had eerder al zijn weeklacht gezongen. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Plant-kwaadaardig.

Geen opmerkingen: