'What have I become!?'
Een underground muzikant. Iedereen weet wat dat betekent. Voor 6 dollar
en 3 man publiek spelen, en daar dan tóch koppig mee doorgaan. Gewoon,
om het idee, én om 'het' te zijn. Lekker interviews verchagrijnen, brotime
in de tourbus, of teder samen op de fiets (een pracht-shot!). Elke dag
wacht er een nieuw avontuur. Dankzij dit muzikantenleventje slaagt Green
Room met vlag en wimpel voor het altijd intrigerende 'normale' begin van
een horror-film. Op pad langs fraaie cities on the hill, genieten vier
punkmuzikanten al mokkend. 'You just ended this tour.' Een mislukte
matinee-gig brengt ze een bijzonder goedmakertje. De promotor (
herkenbaar college fanboy) stuurt ze door, diep de bossen in. 'You have
to dip down closer to Portland.' Daar begint de Deliverance-ellende met
een neo-twist. Tussen Fear en Obituary zorgt de synth-soundtrack voor een fijn Monsters-sfeertje. De chaotische editing noemen we
gewoon punk. En na al het keet schoppen zitten de punkers plots vast in
een keet. Ze krijgen het echt benauwd, en in tegenstelling veel 'coole'
horror-films vinden de personages het ook écht spannend. Zij zijn true
(ik bedoel 'legit'!) en ze hebben al hun houtje-touwtje skills nodig.
'Later is better for time of death'. Ik gok trouwens dat de volgende
films van regisseur Saulnier Red Rum en Yellow Skin gaan heten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten