zaterdag 13 augustus 2016

True Love

'Mijn eigen vriendin op de bachelor party!?' Huwelijken in films. Nooit een goed idee voor de personages, altijd een goed idee voor de kijker. Geen suf boy meets girl gedoe, maar alles wat erna komt. Die echte existentiële shit. De twijfel. In True Love gaan twee piepjonge Italo's trouwen. Recht uit het ouderlijk huis. Madonna en Terminator-posters nog aan de muur, kinderachtig gekibbel in hun karakter. Zeker de jongen lijkt niet aan toe. Hij wil nog elke dag een bachelor party beleven. Lekker drinken met de maten. En nu moet hij nadenken over de kleur van de aardappelpuree op zijn bruiloft. Blauw!? 'Ja, dat past bij de de kleding.' De vraag schemert in de donkerblauwe New Yorkse nacht... Is die aardappelpuree net zo unreal als hun liefde? In honderd minuten toont regisseur Nancy Savoca deze licht-nostalgisch gestemde worsteling. Het gebabbel in het Bronx 'tawkin'-taaltje kennen we. (Je zou eens een andere subcultuur van Amerika willen zien.) Maar de soundtrack is fenomenaal. Vol slijpers en deep cuts. De drums bij Pam Russo kletteren zo gaaf. Met een vrouw als regisseur ben je verzekerd van minstens één goeie seksscene. De erotische vlinders moeten dan maar als tegenwicht dienen voor het oversteken van die Graduate-kloof. Ineens een ander leven. Een bruid in protserig toilet op protserig toilet. 'Let's not get domestic.'

Geen opmerkingen: