'Hoe
kan iemand zó macho doen, met een stel van zúlke tieten.' Je moet wel
een sadomasochistische completist zijn, als je een Almodovar film kijkt.
Well, maybe I am. Ik mag toch hopen dat het zijn enige prent in de NY
Times is. Aan mij was ook deze 'klassieker' Todo Sobri Mi Madre weer niet
besteed. Het begin heeft nog wel enige, eh, potentie. Almodovar zag die
stiefmoederporno allang aankomen. Echt iets voor hem ook, met zijn
katholieke verkniptheid. Een jongen en zijn moeder. Close en knus. De amusante Nicolas Ray-achtige broeierigheid wordt helaas razendsnel
overboord gegooid voor rouwvwerking. Bovendien ziet Almodovar een travo
lopen. En als er íets is dat hem afleidt! Als een hond richting zijn
baasje van vroeger. Grappig genoeg praten de draq queens in Barcelona precies zoals die in L.A. Het Spaanstalige 'gebitch' is niet van de lucht.
Hysterisch wereldje. Ondertussen blijft Almo personages aanrukken, en
weer om zeep helpen. Elke dode voelde ik ik minder emoties. En die doden
blijven maar komen hè. Zelfs het nonnetje Penelope Cruz wordt achteloos
afgevoerd. Zo raakt de pijn van de moeder (moet je dit een spoiler
noemen?) heel ver op de achtergrond. En dat klopt niet. Noch
pneumatisch. Noch hard. Ware het maar een komedie... 'Ik kan heel goed
liegen, en ben gewend aan improviseren.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten