'Get your business elsewhere, this isn't a motel.' Een stelletje op
straat, romantisch aan de wandel. Tot het felle zoeklicht van de politie
hen 'betrapt'. Zoiets kan alleen een zwart-wit paar overkomen. Het
jaar: 1964, maar zou er erg veel veranderd zijn? One Potato, Two Potato hakt
erin. Een ongelofelijk sterk drama, en vooral, zó ongelooflijk pijnlijk
relevant. Ik snap best dat mensen als stammenbeestjes met
reptielenbreinen wat ongemakkelijk worden van 'de ander', maar ooit moet
je daar toch boven kunnen staan.. Met hulp van de staat, desnoods.
Teveel gevraagd, blijkbaar. De politie doet aan racial profiling,
rechters zijn op witte handen. De donkere man weet het. 'If I was a
white man, I could shoot him and be acquitted.' Nu moet hij alles
opkroppen. Zijn gezicht hangt er scheef van. De moedeloze
grijstinten-klasse van de film zit niet alleen in die hoofdrol. De
entree van de blanke bad guy is ook memorabel. Net als
The Gunfighter
keert hij terug naar een lang in de steek gelaten vrouw en kind. Hij
speelt meteen ongelooflijk lief cowboytje met zijn dochter. De ware knal
volgt echter als hij doorkrijgt wie de nieuwe pa is. In een perfecte,
poëtische cirkel bekijkt de donkere man een western.
Een genre vol ongelijke strijd. Hij houdt het niet meer. Wat een woede,
en wat een einde. Racisme maakt méér kapot dan je lief is. Alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten