'I
came back ten miles an hour.' De verkoper én gelover van de Amerikaanse
droom gaat ten gronde. In die geweldige docu van de Mayles-bros zongen
de
Salesmen het al: 'Wish't I was a rich man.' Zonder centjes, geen
mens. Toneelgigant Arthur Miller gebruikt de gedoemde hosselaar Loman
(Lowman, Everyman?) om de overambitieuze middenklasse te ontleden. De
gekte van de parvenu. En zoals één van Hermans' personages ooit sprak:
Amerika is de parvenu onder de landen. Er móet een dure auto voor de
deur staan, en een koelkast afbetaald worden. De eerste fase van
deze oerdegelijke filmversie raakte me het meest. Pa lijdt sereen. Hij kan
zijn baan niet meer uitvoeren. Daarmee is de bodem onder hem
weggeslagen, en dondert hij fysiek en mentaal in een rabbithole richting
vroeger. Toen leken zijn dromen nog wel bereikbaar. Naast hem staat de
heilige moeder. Haar man intrigerend irritant verdedigend. In de weg
staan twee zoons. Een bullshitter en een drifter. Beide op hun eigen
manier beschadigd door pa. De drifter heeft als enige het inzicht. 'I
just can't take hold of some kind of life.' Naarmate de film vordert
gaat pa almaar meer schreeuwen. Hij vervalt in paranoia en roept de
geest van zijn eigen Uncle Sam op. Ome Ben. De man die het wél maakte.
De enige manier van bestaan wordt niet-bestaan. 'Such thoughts! Most
extreme thoughts.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten