Je hoeft niet naar de American Frontier voor een western. Ergens anders
is zelfs leuker. Elk ruw land in transitie voldoet. Algerije in 1954 voldoet prima als setting. De rebellen zijn in opstand gekomen tegen de
koloniale Fransen, en dit keer hebben de 'indianen' in elk geval de
tijdsgeest mee. Het perspectief is wel weer dat van een blank
tussenfiguur. Met Loin des Hommes neemt Viggo Mortensen revanche na dat
afzichtelijke Griekse avontuur. De dorpsleraar geeft les aan
herderskindjes, en bemoeit zich niet met politieke toestanden. Die komen
vanzelf wel naar 'm toe, wanneer een Franse politieman een
moordverdachte in zijn schoot dropt. 'Breng 'm maar naar Tangiet'. Na
wat strubbelingen gaan de twee op pad. Following the trail. Twee
schimmen in de leegte van het rotslandschap. Twee wandelende doden ook.
De Algerijn zal nooit een eerlijk proces krijgen, terwijl iedere
Fransman op dat moment eigenlijk een zombie is. Grauwwit en niet langer
levensvatbaar in het nieuwe land. In dit soort tegenstellingen bespeur je
de literaire kwaliteit. Loin des Hommes werd niet voor niets gebaseerd
op een verhaal van Camus. De cinematografie ontbeert afstandsschoten,
maar de dialogen raken. Wie krijgt wie uit de staat van apathie? Vrouwen
vormen de trigger. Beide kerels kennen die onbevlekte thematiek van The
Homesman. Te lang geen actie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten