'I wish I'd never heard of
painting. Or artists.' Zou Renoir het wel eens hebben durven denken? De
schaduw van zijn pa moet groot zijn geweest. Renoir in Amerika – ver
van huis – het blijkt een meevaller, al worstelen de acteurs met de
tussen de regels door-subtiliteiten. (En Renoir rommelt op zijn beurt
maar wat aan in de enige actiescène.) Een oude schilder is blind
geworden. Zijn oeuvre is opgeborgen in de kelder, als een verdrongen
herinnering. Robert Ryan is metaforisch gezien de man met de sleutel.
Hij ontmoet als wankele coast guard de schilder (Charles Bickford) en
diens vrouw Joan Bennett. Het drietal zit wat ongemakkelijk aan tafel.
Bennett vraagt om méér dan een vuurtje. 'The flame of desire', en het
wakkert tegelijk Ryans achterdocht aan. Ziet de schilder dan niet dat er
een kaper op de kust is? Ziet hij stiekem gewoon álles? Een uurtje
Freudiaans flirten volgt. De ingehouden seksuele spanning is zo'n beetje
continu aanwezig. De mooiste scene maakt gebruik van een schilderij,
waarvan we trouwens nooit ook maar één exemplaar echt zien. De schilder
haalt een canvas tevoorschijn. 'Dit is een van mijn beste werken, ook al
was ik nooit zo goed in naakten. Wat een curves heeft ze he?' Ryan
wisselt een blik met de ongemakkelijke echtgenote. 'Sorry, maar hier
staan alleen wat bloemetjes op, meneer de schilder.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten