Zomaar even
tien van Bergmans allerbeste minuten. De openingsscènes vormen een
perfecte kortfilm, mét cirkel en de allure van een Canterbury Tale. We
schommelen mee op de paardenkar van een verlept circusje. De man op de
bok kweelt Jandekiaans de morgen tegemoet, en de besnorde directeur
ontwaakt in de camper naast een jonge schone dame. Hij voegt zich naast
de berijder. 'Dit is het plaatsje waar de boel gruwelijk misging met de
clown'. Een flashback glijdt van de modder naar een warme zomerdag.
Lummelende soldaten houden een schietoefening, en de vrouw van de clown
paradeert. Van het een komt het ander en even later rent er iemand naar
het circus om de clown te waarschuwen. 'Je vrouw baadt naakt met het
hele regiment!'. Pipo, met de kop van Maarten van Roozendaal, spoedt
zich naar het spektakel. Wat er dan gebeurt zal ik niet helemaal
vertellen, maar de Passie is er niets bij. Woordeloos en muziekloos in
beeld gebracht. Enkel de oude opname kraakt. De flashback is natuurlijk
een voorteken. Zelfde stad, zelfde vrouwen, zelfde perikelen. En nu is
de circusdirecteur zélf de klos. Anderhalf uur Bergman zoals we hem
kennen. Iedere grote Europese regisseur is intellectueel verplicht een
keer iets met een circus doen. Dat de Zweed weer compromisloos is, zal
niemand verbazen. Ander vrij en fraai moment: het circus op bezoek bij
een theaterrepetitie. De ene vorm van escapisme botst op de ander,
gegoten in de vorm van een derde. Verschroeiend goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten