Ordet

Zou South Park al een ode hebben gebracht? De film is er misschien net even te cinefiel voor, maar ik zie wel een aflevering voor me met Cartman die vanaf een heuvel het dorp wakker schreeuwt, denkend dat hij Jezus is: 'Woe unto you, hypocrites!'. Later sterft Kenny natuurlijk weer, maar ditmaal niet voor lang! Het eerste half uur van Ordet vond ik zo oprecht nog iets vrolijks hebben. De Jezus-freak heeft het kapseltje en de hologige gezichtsuitdrukking van een blackmetal-muzikant, zelfs de schaduw van zijn mantel werkt mee door een paardenstaart te suggereren. De andere gezinsleden op de boerderij negeren de man zo goed en kwaad als het kan. De nieuwe priester vraagt hoe het toch gekomen is, die gekte: 'was het een liefdesaffaire?'. 'Nee, Kierkegaard.' Maar de ironische lol vergaat de kijker al snel. Een goede religieuze film – en Ordet is één van de beste religieuze films ooit – kan niet zonder een bevalling. Het kindeke is geboren, eind goed al goed? Niet bij Dreyer. 'Ik heb geen geloof in het geloof.' De bevalling is onthutsend genadeloos. Expliciet zonder expliciet te zijn. Zodoende bewerkstelligt de film zelf (ook) een klein wondertje. De kijker gaat hopen, bidden. Net zo stilletjes en sereen de personages, die elkaar noch de camera aankijken. Religie is kinderlijk vertrouwen. Of het wonder nu wel of niet geschiedt, had niet eens meer uitgemaakt.