Het
regende de hele dag... Michael Cimino's megaflop is met de jaren zo
mythisch geworden, dat het bijna zinloos lijkt hem nog te kijken. Dit is de
film die in 1980 in één klap (van 3.5 uur...) een einde maakte aan
Hollywoods Golden Age of Cinema. Na al die verhalen is Heaven's Gate
zelf opmerkelijk rustig. Er gebeurt arthouse-weinig. 'Almost anarchy',
maar nooit helemaal. Sterker nog, het zijn de scenes binnenshuis die de
film aangenaam maken. Zodra Cimino zijn budget opblaast voor 'bewegen in
groepen' scenes –
The Leopard! – vind ik zijn epos rommelig en weinig
meeslepend. Heaven's Gate is daarmee een werk geworden zoals Dr Zhivago
of
Women In Love. Je denkt: ach de film is oké, maar het boek zal wel
héél goed (en beroemd) zijn. En dat is dan toch wel weer knap van
Cimino, er is namelijk helemaal geen boek. Toch heeft zijn western over
klassenstrijd soms de allure van Lawrence en Zola. Kris Kristofferson
speelt een Harvard rich kid, geboren om te regeren, maar uiteindelijk
'deputy' in een uithoek. Hij ziet de Oost-Europese immigranten (The Deer
Hunter hè) sappelen. De Balkan-groepen dreigen vooral elkáár naar het
leven te staan, terwijl de bovenbaasjes (geleid door John Hurt) enkel om
de centjes geven. Kristofferson voert ondertussen een persoonlijke
strijd met mede-heertje Christopher Walken om het mooie hoertje Isabelle
Huppert. De Française baadt in de lichtjes van topcinematograaf Vilmos
Zsigmond, terwijl haar mannen vaak als omineuze silhouetten verschijnen.
Once upon a time in Wyoming...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten