Nu al een megahit onder alle
Top 2000-fans, me dunkt. Echt een feel good-kerstfilm: hits en
sentiment, met de underdog in de hoofdrol. Een stoet aan grote namen
bejubelt achtergrondvocalisten, onder meer Springsteen en Sting draven
op. Het is leuk om Mick Jagger eens een keer als het oude mannetje dat ie is te
zien. Hij deed 'het' met één van de Ikettes, want het bleef natuurlijk
niet bij zingen! Tja. De tragiek van de 'ster' op de achtergrond is dat die
ook best fel zou willen schijnen. De 'echte sterren' peinzen waarom het
succes toch uitbleef bij zulke grote stemmen. 'Too fat', is een van de
simpelere verklaringen. (En vaak een ware, vrees ik.) Looks gaan voor de
kwaliteit in de popbiz, 'duh'. 20 Feet from Stardom is echter nog wel
wat meer dan het rise & fall-verhaal, dat er met Darlen Love gewoon
inzit. De film schittert ook met black power (en is daarin veel beter
dan
The Butler). De achtergrondzangeressen zijn ten slotte vrijwel
zonder uitzondering black powerhouses, die het shouten in de kerk
leerden. Tot slot draagt 20 Feet eigenlijk de hele popmuziek ten grave.
De creativiteit was 'r in de sixties, de explosie van muzikale
megalomanie in de seventies en eighties. Daarna worden de
achtergrondzangeressen langzaam overbodig... En mogen ze enkel nog bij
de grijze dino's op hun zoveelste tournee komen opdraven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten