Wat de Pruis Frederik de Grote mede dankzij Voltaire voor elkaar
kreeg, deed de koning van Siam een dikke eeuw later, met hulp van een 'eenvoudig' Britse
gouvernante! Een absoluut monarch die zijn land verlicht.
Het heeft altijd iets kroms, hier nog eens versterkt doordat de Westerse
waarden via een Westerling aan een duizenden jaren oude samenleving
worden gedicteerd. Lesjes in Locke. (De conservatieve filosoof Charles
Taylor betoogde ooit dat je het natuurrecht evengoed op de goddelijke
status van de Thaise koning kon funderen, iets waar de man hier juist
vanaf wordt geholpen!) De film, vol personages in yellowface, is ondanks
het daarmee samenhangende sinterklaasgevoel eigenlijk heel elegant. Lee
J. Cobb is de wegwijspiet richting de excentrieke koning. Een geweldige
hoofdrol van Rex Harrison als de tanige en vinnige heerser die langzaam
voor zijn no nonsense gouvernante Irene Dunne valt. (Het woord 'love'
krijgt hij godzijdank nét niet over zijn lippen.) Er gebeurt eigenlijk
vrij weinig, en toch kreeg ik het voor elkaar een van de meest
traumatische gebeurtenissen te missen. (Die werd dan ook in een flits
van vijftien seconden getoond.) Maar het kalme ritme klopt wél bij het tempo
van dermate fundamentele veranderingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten