Tijden het schrijven van mijn
jaarlijst-
artikel twijfelde ik of ik Takashi Miike moest noemen. Had ik
zijn leukste films niet al eerder gezien. Stond daar niet beter
Typhoon Club? Maar zie hier, een door
Vido in zíjn jaaroverzicht genoemde Miike,
en – duh – Hara-Kiri is gewoon weer zeer de moeite waard. Miike's
filmfestival-cultstatus heeft 'm wat Amerikaans geld opgeleverd, en
daarmee kon hij een echte klassieke 'eastern' schieten. Vast een remake,
misschien heb ik het origineel zelfs wel
gezien, maar net zoals
3:10 to Yuma of
True Grit is het in de rebound gewoon weer tof. Ik denk niet
dat er Miike-films zijn met fraaiere beelden, zonder dat er iets magisch
gebeurt zijn de bossen en paleizen waarin de ronin hier hun
voortbestaan proberen te redden al sprookjesachtig. Death of a Samurai
kent een fraaie raamvertelling, en de hoofdrolspeler lijkt toepasselijk
genoeg ook wat op Rashomon. Hij meldt zich bij het 'house of Li' om
Hara-Kiri te plegen, maar daar kennen ze dit verkapte bedel-trucje nu
wel. 'Weet je wat we met een eerdere 'zelfmoord-klant' hebben gedaan?'
Dat weet de wat oudere man maar al te goed, zo zien in we in de
opmerkelijk spirituele hoofdmoot van de film. Ook samoerai kennen
armoede en tonen (shocking!) zelfs emoties. Fraaie 'rol' voor Satie in
een bewerking van Sakamoto op de soundtrack. Qua geweld houdt Miike zich
in, en beperkt het tot wat splinters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten