Een
verschrikking. Als Seth Rogen (met lachje!) in de verste verte niet het
irritantste element aan je film is gaat zóveel fout. Wat een
verspilling van het talent van Michelle Williams. Ze doet net zo haar
emotionele best als in
Blue Valentine, is fenomenaal prachtig in 'de
botsautootjes' en gaat aandoenlijk door crisisjes. Maar waarom toch? Hoe
pathetisch zijn die traantjes eigenlijk? In deze
Away We Go
hipster-sprookjeswereld, waar mannen kennelijk (genoeg) geld verdienen
door met een riksja door Ontario te hobbelen. Iedereen woont in
prachtige huisjes, is de hele dag créabéa bezig; pies je problemen weg
zou ik zeggen. (She tried!) Toch laat het hoofdpersonage zichzelf per
rolstoel vervoeren, als symbool voor het zelfmedelijden dat ze met zich
meezeult, om na elke faux-pas te verklaren: 'sorry, that was a bad
idea'. Het ontbreekt het stel Rogen en Williams gewoon aan kinderen...
En eigenlijk geldt dat ook voor de film. De kinderlijke verwondering is
wat Me and You and Everyone We Know (met dezelfde soort mensen) heerlijk
maakte, en het mislukte
The Future niet om aan te zien. 'Should we get a
dog?' En dan duurt deze overspel-waltz (met de
tall dark stranger van om
de hoek) ook nog twéé uur. Er is precies één sequentie waarin 't even
leuk wordt. Een debiele zwembadinstructeur leidt tot een, eh, blauwe
wolk (zou dat werkelijk zo gaan in Noord-Amerikaanse zwembaden?). Een
minuutje later staat de groep vrouwen onder de douche. De naaktheid is
plots een baken van echtheid. Het is niet toevallig dat dan de waarheid
klinkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten