Bij
toeval meteen de beste Canadese film van het filmjaar ná de
minste. Niet
dat er zoveel kandidaten zijn voor die 'prijzen'. En dan komen ze nog
allebei uit Québec ook. Misschien moeten die toch maar onafhankelijk
worden. Monsieur Lazhar is net als
I Wish een prachtige flashback naar
de basisschooltijd. Waar I Wish vooral erg schattig is - en zich
eigenlijk nauwelijks op school afspeelt - is deze film echter en een stuk
grimmiger. De leraren en ouders zijn egocentrisch en clueless, en de
leerlingen: rotzakkies! En zo hoort het ook. Een schooltje wordt
getroffen door een drama, waarna zich uit het niets 'Monsieur Lazhar'
meldt. Alsof hij uit een fabel/sprookje is komen aangelopen. Algerijns
exotisch, ouderwets (Balzac!) en recht voor zijn raap. En een ramp als
leraar. Langzaamaan weet hij natuurlijk toch de harten van de leerlingen
én collega's te winnen. Enkel de ouders gaan wat moeizamer om. In een
heerlijke flits van een scene zien we zo'n ouderavond; in huidige tijden
de hel voor de leraren denk ik. Ouders accepteren nog minder kritiek
dan hun kinderen. Overigens is die 'hitrate' in de flitsen een van dé
kwaliteiten hier. De film heeft bijvoorbeeld bijzonder weinig scenes
nodig om het onderlinge love/hate-drama van de twee belangrijkste kinderen uit de klas te
schilderen. Ik 'herkende' ze allebei van vroeger. Goed teken. Monsieur Lazhars back story lijkt in eerste instantie een
traumaatje teveel te bevatten, maar dat blijkt later toch noodzakelijk.
Zijn personage is mínstens zo tragisch als zijn high school variant in
Half Nelson. En zijn vriendschap met een van zijn leerlinges net zo
hartverwarmend. Heel af en toe moet je wel een oogje dichtknijpen voor
een scenariogreep. Zo wordt de hartverscheurendste scene wel mogelijk
gemaakt door broddelwerk van de ingehuurde psychologe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten