Muriel's Wedding

Het begint met een boeket en een groepje overijverige bridesmaids, dus ik denk nee hè, de Australische nineties (overigens eighties uitziende)-versie van die verschrikking van vorig jaar. Dat valt reuze mee, dit is geen film over veel te rijke en veel te knappe vrouwen die ranzig gaan zitten doen. Hier échte meisjes, met als hoofdrolspeler een echte Smithsiaanse Big Girl. Toni Collette is fantastisch als muurbloempje dat zo graag níet niets wil zijn. Dat is echter lastig als je pa enkel geïnteresseerd is (in zijn allang geflopte) politieke carrière, en je moeder en de rest van het gezin een stel Flodderiaanse bankhangers zijn. De moeder geeft de lijn van de film aan; eerst is haar oenigheid grappig, maar een uur later rest er enkel nog tragiek in haar personage. Zelfs de ABBA op de soundtrack krijgt langzaam iets droevigs.  'Everybody could be that guy.' En in het geval van Muriel dus ook een enkel in een paspoort geïnteresseerde Zuid-Afrikaanse zwemmer. Gelukkig vindt ze ook nog een ware vriendin, in de vorm van een muizig Jennifer Jason Leigh-meisje. Mooiste komische intermezzo is een affairetje met een nerdy (cinefiele!) videotheekklant. Zijn ze eindelijk aan het rollebollen zegt de jongen. 'Ik moet je iets vertellen'. 'I am a parking attendant'.