Belle de Jour

Er worden tien films van Buñuel uitgebreid in het Blackbook Of Movies besproken, maar deze niet. Dat terwijl het toch zijn allerbekendste is. De enige Buñuel waarvan ik had gehoord, vóór ik filmnerd werd. Dat is simpelweg een kwestie van taboedoorbrekend, en meer niet, valt al snel te merken. Het eerste probleem is Christine Deneuve, het levende standbeeld heeft op zich wel de looks van een Wassenaars prinsesje, de desperate huisvrouw die zich thuis zit te vervelen. Niets suggereert in haar mimiek echter de zín om een hoer te spelen, en het scenario vind ik haar daar ook niet bij helpen. Het ene moment vlucht ze weg uit het erotisch maisonnetje, het volgende moment komt ze plots vrolijk babbelend weer terug. (Daarvoor zweeg ze als het graf.) Het bordeel is wél leuk. Een simpel appartementje met een paar meisjes en hun madame. Het is eigenlijk vreemd dat de madame niet zelf meedoet/werkt, al ontwikkelt ze wel een zekere interesse in Belle. De mannen die het maison bezoeken zijn stuk voor stuk komisch, maar worden humaan genoeg in beeld gebracht. De gynaecoloog met een butler-fantasie, het is net Lars von Trier met nepsnor en bril. Lijkt me ook echt iets voor hem. De ondoorgrondelijke reactie van het personage van Deneuve: 'Hoe kan men zo laag zinken?'