In een MCA in memoriam-draad kwam zijn
Criterion-lijstje langs (lollig as
could be expected) en daarom de enige film die ik daarvan nog niet had
gezien, gekeken. Deze film maakte van Brigitte Bardot een ster, en u
kunt wel ongeveer raden hoe. Baywatch, avant la lettre! Ik peinsde
ondertussen waarom ik Marilyn Monroe tóch mooier vind. (Terwijl die toch
eigenlijk grovere vormen heeft.) Het zal de onzekerheid zijn die je bij
Monroe ziet. Bardot loopt ook hier weer gewoon parmantig rond te
hupsen, met de borst vooruit, ze wéét dat ze perfect is. (Vandaar die
titel zeker.) Toch is dit bepaald geen reli-farce, behalve wat appelige
opmerkingen gaat de komedie over dorpse moraal, die de prent richting het
verrassend tragische einde op een akelige manier lijkt te verdedigen. De
lasten die je hebt als je jong én knap bent. Het weesmeisje Bardot 'wil
gewoon wat plezier' hebben, maar wordt daardoor door het hele
vissersdorpje met de nek aangekeken. Gelukkig wil de lelijkste
bootsjongen van het dorp (en hij heeft inderdaad wat van Ribery/Lurling)
wel met haar trouwen, verstandshuwelijk of niet. Alleen... Hij is niet
alleen. Twee broers vinden zo'n jongedame in huis óók leuk. In de
tussentijd zingt Bardot met Pippi Langkous-stem, en zijn er een paar
lekker melige MCA-grappen, involving een konijntje dat Socrates heet, en
een telefoongesprek dat als volgt verloopt. (Bardot neemt op). Allo?
(Stilte) Allo!? (Stilte). ALLO!?!?!. 'Ze zullen wel doof zijn'...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten