Cold Weather

Echt zo'n film die ik blijkbaar alleen negatief kan definiëren – er gaat ook zóveel fout – maar die ik toch echt 'to bits love'. Eerst lijkt mumblecore-regisseur Katz nog op zijn Quiet City-toer verder te gaan. Een jongen en een meisje aan tafel, terug thuis. (Inderdaad, Frida Vogels-twist, ze zijn geen stel, maar broer en zus.) Beide lijken hun leven verklooid te hebben, vooral de broer is een lamlendige loser, die plots op het werk van zus verschijnt om d'r mee op een tripje te nemen. Een beetje weird dus, maar vooral heel lief. Vervolgens vindt hij een American Job in een ijsblokjesfabriek (!) alwaar hij een nieuwe (Latijns Amerikaanse working class) maat opdoet. Maar hier begint scenarist Katz al te wankelen; moet hij zich nu op de broer-zus, de bromance, of zelfs op de ex van de jongen concentreren? Hij probeert halfslachtig alles door elkaar te laten lopen, wat er op neerkomt dat iedereen heel opzichtig in en uit het plot wordt gedirigeerd. En dan lijkt dit alles zo nog mumblecore, maar ook dat wordt snel losgelaten, voor een Sherlock Holmes-mysterie-plot! Hemeltjelief. Best verrassend, al zie je meteen bij binnenkomst aan die ex-vriendin dat er iets Lindsey Lohannigs mis is. Vrij overbodig te zeggen dat het mysterie helemáál van volkomen ongeloofwaardige (slecht getimede en afgewerkte) scenario-vondsten aan elkaar hangt. (De speurders, inclusief net aangeschafte pijp, wisselen momentjes van genialiteit met ontstellende domheid af.) Natuurlijk gaat de film ook niet echt om het mysterie, wat het galante en fraaie einde illustreert, maar dan nog moet achter zo'n amateuristische ode stiekem wél een goed uitgedacht plot zitten. (Wat je dan expres, in plaats van uit onmacht, verfrommelt) En tóch... Momentjes in de auto met de goedgecaste zus – die blijkt te internetdaten – ze maken de film zeer aandoenlijk.