De sixties, toch
wel het boeiendste naoorlogse decennium. Kunst en revolutie gingen hand
in hand. Letterlijk, door de opkomst van handzamere camera's kon men de
straat op. En dan kreeg je semi-documentaire films zoals
Brian Holzman's Diary, en deze. Uit Japan. Nu klonk
Catfish altijd al een beetje
Japans, en ze tonen zich hier ook even goed in het 'is het nou feit of
fictie'-spel. Een beetje van beide, waarschijnlijk, maar de film is het
leukst toen ik nog volledig geloofde dat dit een narcistische
documentaire in Atonioni-stijl was. Een filmcrew gaat op zoek naar een
verdwenen kerel. Hij is al twee jaar onvindbaar, ook voor zijn geliefde,
die mee op onderzoek gaat (enzelf vaak geïnterviewd wordt). Aan
concessies doet regisseur Imamura nooit, we krijgen de info zonder
duiding, en met piepkloink-begeleiding onnavolgbaar modernistisch over
ons uitgestort. En dat is een klein uur lang geweldig. Bezoekjes aan
mediums, straatinterviews, milkshakebars, het gáát maar door. En vooral:
men práát maar door. En dat alledaagse kijkje op Japan, het is magisch
hoor. Maar na een uurtje begint de aandacht van de crew zich te
verleggen van de verdwenen man, naar haar achtergebleven liefde. En vice
versa. Nu wordt de film niet alleen steeds duidelijker fictie, opeens
wordt het genavelstaar ook wat saai. Bedenk dat Brian Holzman's Diary de
hélft van de speeltijd van A Man Vanishes in beslag neemt... Die lengte
begint zich te wreken, jammer, daardoor wordt dit meer een
intellectueel genoegen, vol filosofische uitweidingen. Wel een zeer groot genoegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten