Geld
en geilheid verpakt in een ondoordringbare kluis van melancholie, dat
brengt deze bijzonder geslaagde Duitse bankenfilm. Ja, een film over de huidige
crisis, maar dus ook over relaties, en verveelde lust. De eerste vijftig
minuten zijn perfect; een beeldschone huisvrouw (Nicolette Krebitz)
dwalend door poenstad Frankfurt. Manlief is net aangesteld bij een soort
Goldmann, na omzwervingen langs o.a. Houston. De twee klikken prima,
merken we in een paar gemütliche scenes rond het bemeubelen en inwijden
van hun nieuwe optrekje, maar toch, de vrouw straalt dan al ongrijpbare
impulsiviteit en zelfdestructie uit. Na een tijdje kreeg ik het door;
zoals
Cherry Blossoms een Duitse ode is aan Ozu, is Unter Dir die
Stadt op zijn minst zwaar beïnvloed door Antonioni. En in die eerste
helft is het allemaal even vaag. Zelfs de moderne klassieke muziek
ontbreekt niet. (En werkt.) De vrouw begint een relatie met een nog veel
hogere bankenpief. Het lijkt een spel, en het is leuk zolang het een
spelletje is. 'Ik ben niet van suiker' mokt ze, als de zakenman haar
verlegen en teder als een schooljongen bemind. Maar in de tweede neemt
de film de lift (een continu motief) naar de begane grond. De lust (en
iets wat naar liefde neigt) wordt concreet, de financiële crisis is geen
spook meer op de achtergrond, waar mannen torenhoog in hun flats niet
aan hoeven denken. De kille magie verdwijnt een beetje. En dat terwijl
Antonioni in zo'n geval dus juist nóg grotere cirkels om zijn eigen
personages zou gaan draaien, komt deze film dus iets te dichtbij. Al
blijft dit een kwaliteitsfilm en een absolute tip. Terzijde: De beeldschone Nicolette Krebitz is het meisje op de cover van Get Ready van New Order. En Tocotronic eerde haar jaren terug al met een liedje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten