Tuesday, After Christmas

Het is altijd lente in de ogen van de... orthodontiste. De nieuwe Roemeense tweeverdieners-middenklasse: ze bestaat, al is deze film inhoudelijk net zo grauw als de eerdere klassiekers. Dit is de vlakke Europese arthouse-versie van Blue Valentine, zelf de titels hebben iets vergelijkbaars. Lang niet zo'n acteurs-tour de force, maar zeker confronterend. Of in de woorden van een verdwaalde veertienjarige op IMDb. 'Too Realistic 2 Be Entertainin......might as well stay home and watch my parentz fight...' Het begint nog teder, met een scene die zo onwaarschijnlijk intiem en erotisch is dat het bijna ongemakkelijk wordt. (Ik herinner me niets van de scene erna.) Een dikkige succesvolle bankmanager lijkt een studente te hebben gescoord, maar even later blijkt die dame dus orthodontiste, sleutelend aan het gebit van het dochtertje van haar minaar. 'Dezelfde handen die in de mond van mijn dochter zaten, gaven jouw handjobs' zegt de echtgenote later bitter. Maar voordat de film bij die pijnlijke, levensechte laatste scene komt, is er anderhalf uur twijfel en gepeins voorbijgegaan, een echte Eenzame Kerst. De politie-agent uit Politist, Adjectiv heeft nog een jolig bijrolletje. Als teken voor het zelfvertrouwen van de Roemeense cinema wordt East of Bucharest nog even gepromoot, en krijgt de enige winkel in Boekarest waar je dat soort films kan kopen een namedrop. Het is een klein momentje van licht, tussen verwijten als: 'Ik zie dat je liegt, je ziet eruit alsof je een kleerhanger hebt ingeslikt'.