Moneyball

Uiterst matte vertoning, en de meest overschatte film van het jaar. Doet wel wat denken aan die film over Clough - gehaat figuur brengt vernieuwing in conservatieve sport - maar Moneyball mist het plezier. Daarentegen zet het in op een persoonlijk drama van een mislukte carrière én huwelijk, maar eigenlijk botst de ernst daarvan met het hoofdverhaal. Sport is daar niet serieus genoeg voor, of het script werkt gewoon niet... Misschien is het probleem wel dat het concept Moneyball werd bedacht door een excentrieke security guard in een fabriekje, maar pas werd uitgevoerd door een betrekkelijke normale “TD”. Die wordt hier gespeeld door Brad Pitt, zongebruind en gegeld, maar géén Jerry Maguire (een véél leukere film.) Zijn kompaan is Jonah Hill, als economy-graduate en de numbercruncher (met de formules en ideeen van een ander dus.) Jonah Hill vond ik altijd leuk in bijrollen, maar hier valt hij in een grotere rol prompt door de mand. (Al lijkt dat ineens een basketbal-term.) Hij ziet er kolossaal uit (ik hoop dat ie een fat suit aan heeft) maar brengt niks. Geen charme, geen chemie met Pitt. Hill nipt alleen maar twijfelend en muizig aan zijn koffie. Zelfs de cijfertjes worden niet al te begeesterd met voorbeelden geïllustreerd. Nee, Moneyball is maar in één passage echt leuk. Als Hill en Pitt hun nieuwe plannen introduceren bij de adviesraad, een verzameling oud-spelers. Zij zijn vanzelfsprekend verbijsterd én woest. Hier voel je het gevecht van Van Gaalse kunde en wetenschap versus Cruijffiaans orakelende idioten die spelers beoordelen op het vriendinnetje dat ze hebben. Ugly = lack of confidence. (In plaats van loyaal en betrouwbaar.) De meest agressieve opponent is een Huub Stevens look-a-like. Dat past precies. PS Hoffman daarentegen, die met gemillimeterd har de coach speelt, krijgt in dit scenario niet eens één noemenswaardige scene....