Natuurlijk
zijn films jarenlang in ontwikkeling, maar hier krijg je het gevoel dat
Matt Damon graag óók eens in een soort
Inception wilde spelen. Zelfde soort
vermenging van liefde en science-fiction, alleen dan minder spannend en
minder romantisch. En dat laatste is het grootste probleem, dit had veel
meer richting Eternal Sunshine moeten gaan. Matt Damon is een politicus
met grote ambities, die op een ogenschijnlijk alledaags ochtendje een
meisje in de bus tegenkomt, dat ie kent van een eerdere kortstondige sensuele ontmoeting. (Geen toeval!) Het klikt dus, maar dat is niet de
bedoeling van het Grote Plan van Boven! Mannen in hoeden beginnen hem te
achtervolgen en met allerlei trucs te voorkomen dat de twee elkaar (nog)
zien. Een probleem voor het ontbreken van spanning laat zich makkelijk
verklaren, de mannen met hoeden mogen niet té eng worden afgeschilderd,
zoals in Richard Kelly's
The Box wel goed lukte; het zijn ten slotte
Wendersiaanse engelen. (Al noemen ze het zelf niet zo, en God is The
Chairman...) Aan de andere kant heeft Damon genoeg reden om ze te haten
natuurlijk, hoeveel mooie dilemma's ze hem ook voorspiegelen (als je
deze meid loslaat gaat je carrière crescendo, én die van haar ook.) In
dat soort bespiegelingen zie je de hand van Philip K. Dick, want jawel,
dit is een van zijn verhalen. Al betwijfel ik of het moralistische
liefde (=vrije wil) einde overwint alles ook een ideetje van hem was.
Bovendien is de internet logica er dan allang aan, als de politicus in
één nachtje alle engelen-trucs leert, zodat de gladde hocuspocus kan
losbarsten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten