Bienvenue chez les Ch'tis

Een komedie die voor Fransen ongetwijfeld oneindig veel beter werkt. Voor ons lijkt het wat overdreven dat we hier moeten geloven dat Fransen werkelijk denken dat het in Nord Pas De Calais altijd vriest en de mensen barbaars zijn. Stereotypen waar de komedie best aanstekelijk mee speelt. Een man wordt weggepromoveerd naar, nou ja daar dus. Zijn vrouw is überbezorgd en kleedt 'm dik aan. Aangekomen moet hij even wennen. Daar zit hij dan, 's ochtends vol walging zijn boterham met stinkkaas in de koffie met cichorei te dopen, maar 's middags bevalt de friet en frikadel al een stuk beter en na twee weken wil ie niet meer weg. De man werkt als postkantoordirecteur, waar de show wordt gestolen door de postbode, gespeeld door de regisseur Dany Boon. Een soort oenige lelijke versie van Paul Newman met travo-neigingen. Hij schmiert erop los. Maar dan heeft mevrouw de postbodedirecteur al haar moed verzamelt. Ze wil langskomen. En blijven! En dat wil de directeur niet, want een lange afstands-relatie werkte eigenlijk een stuk beter. Eénkeer raden wat de Ch'tis dan verzinnen... Aan 't end gebeurd nog wat raars. Spoiler! (Maar de film is zo plat als 'n dubbeltje, dus who cares) Postbodedirecteur jankt, postbode zegt "zie je wel, een man die naar hier komt huilt twee keer: een keer als hij arriveert en een keer als hij weggaat". Ik "pleure niet" blijft de directeur maar zeggen. En heeft gelijk. We hebben in de taalcursus eerder geleerd dat het in 't vreemde noordelijke taaltje "blaire" is. Dus het wachten is op de punchline. Die niet komt!?