Cherry Blossoms

Toch nog een 2008-filmpje gezien die best in de onderste helft van mijn top twintig had kunnen eindigen. Hier in het grote overzichtsartikel te bekijken. (Al moet je van die lijst alleen de eerste vijftien serieus nemen, de rest is behoorlijk random) Cherry Blossoms is Duits, heet ook eigenlijk Kirschblüten - Hanami of zoiets, maar dat kan ik niet onthouden. Hanami is wel de hint. Het is eigenlijk een Japan-film. Een lange ode aan Japanse klassiekers. De recensie van de Volkskrant vergat het (foei!) te vermelden, maar de eerste 45 minuten moesten eigenlijk Berlin Story heten, als in Tokyo Story. Een overduidelijke remake met een ouder echtpaar dat in de grote stad hun kinderen bezoekt, die niets van ze moet hebben, waarna ze maar naar zee gaan en de man zegt: kunnen we naar huis; we hebben de stad, de kinderen en de zee gezien. En wie ging er toen ook alweer dood in Tokyo Story? (Spoiler!) Inderdaad, de vrouw, wat in dezen extra wrang is, want het is juist de man die terminaal is. (Vreemd genoeg zonder dat hij 't weet en z'n vrouw wel) Goed, vrouw begraven, man connect met 't aangetrouwde deel van de familie. (Nadja Uhl hartje, hartje) Waarna Tokyo Story om is en de film uit een ander vaatje moet gaan tappen. Ikiru met name. De man gaat naar Japan, waar een van z'n zoons woont, die 'm verder negeert waarop de oude man rond struint en een jong ding vindt. Een Bhotu-danseres, waar z'n vrouw ook van hield. Net als van Mt. Fuji, de verlegen berg. En in 't einde komt alles samen. Sentimenteel, pathetischer ook dan mensen als 't puntje bij paaltje komt in 't echt zijn, denk ik, maar wel een mooie film.

Wilde Mossels

Een prima Nederlandse film, jawel! Echt een geval van de som der delen, waarin de som dus klopt en de delen eigenlijk niet eens zo heel bijzonder zijn. Misschien moet ik dan zeggen: meer dan de som der delen, hmm. Fedja van Huêt, ook al goed, stiekem zelfs nog beter in Wolfsbergen en Guernsey, speelt hier een Zeeuwse nietsnut. Hij woont op een gammel bootje, werkt op een werfje, hangt rond met z'n vrienden, waaronder, altijd lachen, Frank Lammers, die de geneugten van 't roken van gedroogde mosselen heeft ontdekt. Lang gebeurt er geen reet. Het hoofdpersonage wil weg, naar Dublin misschien, met 't meissie van z'n dromen, maar weet niet hoe. Een van de obstakels is zijn dominante moeder, een echte incestueuze femme fatale. Dan komt het gebruikelijke plannetje: een bankoverval (oh nee niet weer!) maar daar zijn ze (of we) gelukkig en hilarisch ook weer snel vanaf. Dan komen de mogelijke (geslaagde) eindes die regisseur Erik de Bruyn helaas allemaal voorbijraast, met name het fraaie open einde moment op een motor had hij niet kunnen laten liggen. (Gaat ie weg, of gaat ie zelfmoord plegen?) Vergeet ik nog de uitstekende soundtrack te vermelden (toch een "deel" dat eruit springt) heerlijk eclectisch, op 't absurde af. Mr. Blue Sky komt langs, Bacharachiaanse deuntjes, Morricone-dingetjes die goed bij 't landschap passen, punk van Nuff Said (toen nog een hitje op MTV herinner ik me) en, in de prachtige opening, Barbara Dane die Ramblin' Round van Woody Guthrie zingt.

Estômago

Sympathieke Braziliaanse eet- en gevangenisfilm die drijft op één (leuke) wending. Een "bum" (type Roberto Benigni) komt hongerig aan in een stadje, hij wordt kok en blijkt er goed in te zijn. Hij papt aan met een hoertje en leert van een chique restauranteigenaar. We zien flashbacks van toen ie nog in de gevangenis zat. (Een mooi inkijkje wel) Maar dan ineens denk je: hoe kan ie nou zoveel over eten weten in de gevangenis, terwijl ie buiten zich zo dom voordeed. Voordeed!?! 1+1=2 En het laatste half uur is vrij voorspelbaar. Toch best de moeite, want 't is ondanks zijn slechte daden een sympathieke kerel/rol en eigenlijk is zowel het eet- als het gevangenis-gedeelte prima geslaagd. De hiërarchie van de stapelbedden in een tigpersoonscel, bijvoorbeeld

Standard Operating Procedure

Interessante Abu Ghraib-docu, al lukt het maar niet om een goed beeld van het "dagelijks leven" in zo'n gevangenis te krijgen. De Amerikanen komen met een klein bataljon aan na de inval. Zij moeten de gevangenen in de gaten houden, maar aangezien de Amerikanen werkelijk iedere man beginnen op te pakken raakt het overvol. Irakese bewakers helpen een handje, of niet, als ze corrupt zijn en wapens naar binnen smokkelen. Ondertussen lopen CIA en andere veiligheidsdiensten in en uit om wat bekentenissen uit de "terroristen" te slaan. En dan heb je daar dus de oude bekenden Lynddie England en co. Twee mannen die later 't zwaarst gestraft werden als sadomasochistische aanstekers en wat vrouwen die verliefd zijn op deze mannen. Lynddie raakt zelfs zwanger en houdt 't kind ook nog. Tijdens hun shifts beginnen ze (het lijkt haast uit pure verveling) gevangenen naakt op te stapelen e.d. De docu wil duidelijk het punt maken van 'oh wat oneerlijk deze laaggeplaatsten zijn erg zwaar gestraft en de hogeren komen er weer mee weg'. Toch bleef ik 't gevoel houden dat die "spelletjes" niet hadden gehoeven. Ze konden ook gewoon een potje kaarten. Overigens zitten ze erbij als zoutzakken. Velen praten met een verwrongen mond, alsof ze een hersenbloeding hebben gehad. Posttraumatisch stress-syndroom? Zware tranquillizers?

Marketa Lazarová

Een belevenis is 't wel, maar veel begreep ik er niet van. Eerste half uur zat ik er prima in, mooi dat lange intro, fraaie koormuziek en andere psychedelische tonen. Het duurt lang voordat Marketa wordt opgevoerd (da's ook wel echt literair) en als ze dan even verschijnt drukt ze een duif aan d'r boezem. Jaaa, Marketa is oneindig goed en vroom natuurlijk, maar de wereld om d'r heen bestaat uit mattende stamhoofden, die ik geen van allen uit elkaar kon houden. Ze beroven de koning, de koning laat wraak nemen etc. Marketa wordt ondertussen ontvoerd, ofzo, want later gaat ze zich dan weer aan haar kidnapper hechten en trouwen ze. (Als hij inmiddels zwaargewond is) Voor de liefhebbers van Bergman's Virgin Spring...

Deux Anglaises et le Continent

Een soort tweede Jules et Jim. Mist misschien de fraaie nostalgisch-romantische sfeer van die eerste, maar deed me eigenlijk meer. Hier bestaat de driehoeksverhouding uit twee Engelse meiden en het continent. (JP Leaud) Het is begin negentiende eeuw, Leaud ontmoet de oudere van de twee zussen in Parijs, en hij wordt uitgenodigd voor een zomer op d'r landgoed, bij moeder en jongere zus. De oudere wil 'm aan de jongere koppelen (waarom wil ze zelf niet vraag je je af, maar dat komt later) en na wat omwegen lijkt dat te lukken. Alleen dan zijn de moeders erop tegen en komt de buurman met een Tolstoiaanse oplossing. Eén jaar uiteen! Dat mislukt als dandy Leaud het er flink van neemt en z'n verloofde min of meer doordraait. Ze had altijd al een zwakke gezondheid en bijzonder slechte ogen. De film wordt gaandeweg steeds erotischer, tot het bizarre moment dat het jongere zusje een gedeelte van haar dagboek aan Leaud stuurt, waarin ze opbiecht dat ze vanaf haar vroege jeugd masturbeert. Een doodzonde! (En daar is ze natuurlijk blind van geworden!) Maar 't wordt nog vreemder, wat doet Leaud? Hij publiceert haar geschriften, zeer tegen d'r zin (wel anoniem) als pamflet. Tja.

Vicky Christina Barcelona

Zo'n beetje alles wat ik hierover las is waar. De 21 eeuw heeft toch bijzonder weinig goede Woody-films gebracht voorlopig. Dit is er ook geen. In 't begin lijkt 't nog even een komedie, Rebecca Hall heeft wat Woody-oneliners (en is sowieso 't Woodyeske personage) Daarna wordt het een "speelfilm". Het is zeker niet romantisch, niet spannend, niks. Misschien had Hall een grotere rol moeten spelen, daar steekt Scarlett Johansson toch wat bleekjes bij af. De twee dames rommelen een beetje met kunstenaar Bardem. Scarlett lijkt aan 't langste end te trekken, maar dan is daar Penelope, de hysterica, die nog voor wat aardige momenten zorgt, maar ook al weer te snel vrede sluit in een triootje. Er zit wat teveel muziek in. Tekenend moment: richting 't eind, als wat woest gitaarspel een nieuwe ontmoeting tussen Hall en Berdem inleidt, is 't een halve seconde stil en dan begint weer zo'n pseudo-romantisch Spaans deuntje, als een soort pauzemuziekje. Irritant. Het duistere einde is niet gek, maar ik werd er niet echt door geraakt, daarvoor was de opbouw niet goed genoeg. Het is allemaal upper-class gereutel á la het prima vergelijkbare Barcelona van Stillman. De echtgenoot van Hall is recht uit die film overgelopen.

Jar City

Een noordelijke (IJslandse) detective/thriller voor de liefhebbers van Insomnia. Niet helemaal geslaagd, terwijl je wel 't gevoel hebt dat er meer dan genoeg boeiende elementen/acteurs aanwezig zijn voor een topfilm. Waar ligt het aan? In eerste instantie lijkt het plot veel te ingewikkeld, teveel verhaallijnen, sommige ietwat overbodig, zo heeft de politie-detective een dochter met problemen. Moet hem wat diepte geven, maar het leidt voornamelijk af. In de loop van de film wordt het plot duidelijker, en dan is 't ineens weer te voor de hand liggend. Denk alleen aan de wijze Sufjan Stevens-les: look under the floorboards for the secrets I have hid. De kijker (en ik ben een vrij naïeve) snapt te snel hoe alles in elkaar steekt, terwijl de detective dat nog allemaal uit moet gaan zoeken en spreken. Dat kan natuurlijk niet in een goeie detective, lijkt me. Ook is er nog een ongeloofwaardige ontsnapping van een psychopaat, hoeveel mensen zouden er nou in IJsland gevangen zitten, kunnen ze die paar echt niet opgesloten houden? Terwijl het plot op zich boeiend genoeg is. IJsland de incestueuze kleine gemeenschap vol zeldzame ziekten, een man die zijn dochtertje verliest, een vermoorde oude man en een politie-agent die de sporen gaat volgen. Waarvoor ie uiteindelijk helemaal diep IJsland in moet. Hier prima verbeeldt als een creepy duister land. Zou het aantal moorden weer gaan stijgen nu ze failliet zijn?

Metal: a Headbanger's Journey

Lost niet helemaal de verwachtingen van de eerste paar minuten in, maar wel een onderhoudende docu over de metal-geschiedenis. Een jonge socioloog (Sam Dunn) die er z'n jeugd bij haalt enzo, je hoopt dan op wat hoogstpersoonlijke theorieën, zoiets. Het wordt uiteindelijk "gewoon" een degelijke metal-muziekles, de socioloog is vooral blij dat ie al zijn helden kan ontmoeten. (En gelijk heeft ie) Er zijn wel andere sociologen die wat interessants te melden hebben over de rol van gender en imago in de metalen. ("Je kleden als vrouw is de ultieme uiting van mannelijkheid")

Il Y A Longtemps que Je T'Aime

Perfect tot aan het waardeloze laatste gedeelte dat alles verknalt. Doodzonde. Eerste tachtig minuten zijn een prima sfeerschets van een vrouw die na jaren uit de gevangenis komt en bij haar zus gaat wonen. (De echtgenoot van de zus vind 't logischerwijs maar niets) De vrouw is namelijk een moordenaar en niet van zomaar iemand. (Het is nauwelijks een spoiler hoor, dat wordt eigenlijk vrij snel verteld) Rohmer wordt nog ergens besproken en bespot, maar die eerste tachtig minuten is 't duidelijk rustige registratie-cinema in dienst stijl. Maar je weet als kijker, er komen nog dertig minuten, er moet iets gebeuren. Een dramatische wending. Een nieuwe moord? (Nu dan wel een echte spoiler! Nee, het blijkt dat de vrouw geen monster is. Het politieonderzoek na de moord moet dus wel een ongeloofwaardig lachertje zijn geweest, er klopt helemaal níets van. Ongelofelijk laffig en slap allemaal. Van een dikke zeven naar een zes.

The Bank Job

Degelijke heistfilm. (Wat was 't leuk geweest als de hele film, met zo'n titel níet over een bankoverval was gegaan) Allemaal erg gelikt, veel glamoreuze tieten. Aan de basis van het verhaal staat dé reden dat monarchieën alleen maar last opleveren. Ene prinses Margaret heeft een ménage à trois, daar zijn foto's van, die liggen in een kluis in een bank, en dus moet de regering ze daar weg laten halen. Daarvoor zijn criminelen handig, die willen niet, dus huurt men dan wat nitwitten onder leiding van Jason Statham in. Saffron Burrows is de bevallige tussenpersoon, die dus in een lastige positie zit. Er zijn wel wat double-crosses, maar het voornaamste probleem in de film is dat er geen verrassende wendingen zijn die de boel echt op z'n kop zitten.

Be Kind Rewind

Misschien moet ie net als La Science des Rêves twee keer worden gekeken. Zou best 'ns kunnen helpen, maar ik denk toch dat 't hoe dan ook een van Gondry's mindere zal blijven. Mos Def en Jack Black in een totaal verouderde videotheek. Met video's dus, zou er iemand video's boven dvd's proberen, net als lp's boven cd's? Het gebouwtje dreigt gesloopt te worden en de oude baas gaat op onderzoek uit hoe er meer geld binnen kan worden gehaald. (Conclusie: romcom's op dvd) Ondertussen zetten Mos en Jack de boel natuurlijk op stelten, raken de video's gewist en gaan ze alles maar naspelen. Typische internetfilmpjes eigenlijk die parodieën. Echt jammer dat ik (zelfs als filmnerd) de meeste van de geparodieerde films niet had gezien. Rush Hour 2! Carrie! Ghostbusters! Door dit alles heen loopt een verhaaltje over een jazz-pianist die in de videotheek zou hebben gewoond. (Toen 't nog een gewoon huis was) Dit zorgt voor een heel fraai laatste gedeelte en einde, met de mooiste Gondry-inval. Een piano met witten en zwarte toetsen gevormd door witte en zwarte handen!

Domicile Conjugal

Ah de terugkeer van Antoine Doinel! (Onhandige lastig te onthouden bijna Spaanse titel trouwens) Hier woont hij inmiddels samen met zijn permanent verbaasde grote ogen-meisje Claude Jade. Een rommelig buurtje, een buurvrouw die wel wat met Antoine wil. Een operazanger, een oude man en een mysterieuze man die iedereen De Wurger noemt. (Die later goeie L'Année Dernière à Marienbad-imitaties blijkt te kunnen) De bekende slapstick, naïeve situaties. Ook al krijg het paartje een baby ze blijven net kinderen. Daarom is het baantje dat Antoine uiteindelijk vindt ook zo geschikt, hij moet de miniatuurbootjes in een grote maquette besturen! Daar komt hij een Japanse schone tegen en dan gaat 't helemaal mis natuurlijk. Romcom op z'n Truffauts. Fijn.

Bienvenue chez les Ch'tis

Een komedie die voor Fransen ongetwijfeld oneindig veel beter werkt. Voor ons lijkt het wat overdreven dat we hier moeten geloven dat Fransen werkelijk denken dat het in Nord Pas De Calais altijd vriest en de mensen barbaars zijn. Stereotypen waar de komedie best aanstekelijk mee speelt. Een man wordt weggepromoveerd naar, nou ja daar dus. Zijn vrouw is überbezorgd en kleedt 'm dik aan. Aangekomen moet hij even wennen. Daar zit hij dan, 's ochtends vol walging zijn boterham met stinkkaas in de koffie met cichorei te dopen, maar 's middags bevalt de friet en frikadel al een stuk beter en na twee weken wil ie niet meer weg. De man werkt als postkantoordirecteur, waar de show wordt gestolen door de postbode, gespeeld door de regisseur Dany Boon. Een soort oenige lelijke versie van Paul Newman met travo-neigingen. Hij schmiert erop los. Maar dan heeft mevrouw de postbodedirecteur al haar moed verzamelt. Ze wil langskomen. En blijven! En dat wil de directeur niet, want een lange afstands-relatie werkte eigenlijk een stuk beter. Eénkeer raden wat de Ch'tis dan verzinnen... Aan 't end gebeurd nog wat raars. Spoiler! (Maar de film is zo plat als 'n dubbeltje, dus who cares) Postbodedirecteur jankt, postbode zegt "zie je wel, een man die naar hier komt huilt twee keer: een keer als hij arriveert en een keer als hij weggaat". Ik "pleure niet" blijft de directeur maar zeggen. En heeft gelijk. We hebben in de taalcursus eerder geleerd dat het in 't vreemde noordelijke taaltje "blaire" is. Dus het wachten is op de punchline. Die niet komt!?

The Mourning Forest

Niet heel slecht, maar vergeleken met Sharasojyu dat ik eerder van Kawase zag toch wat teleurstellend. Niet meer dan een gemiddelde zwijg- en verwerkfilm. Ik vond 't bijna jammer dat de bejaardeverpleegster ook al iets te verwerken had. En dat 't dan ook nog een zeer traumatische (verdrinkings?)dood was. Wordt verschrikkelijk irritant als ze bij een riviertje hysterisch begint te krijsen. De acteur die de bejaarde speelt die na 33 jaar boeddhistisch afscheid wil (of moet) nemen van zijn vrouw, doet 't wel goed. En af en toe raakt de meditatieve sfeer ook wel. Rustig ademen en dan komt er ineens een helikopter langs. Een fraai moment.

Grace Is Gone

Het bewijs dat je als fijn scenarioschrijver nog geen goed regisseur hoeft te zijn. James C. Strouse pende het uitstekende Lonesome Jim, maar weet hier de acteurs toch niet echt aan de praat te krijgen. Kinderen regisseren is meteen ook wel het moeilijkste wat 'r is. Shelan 'O Keefe heeft een lief gezichtje, maar ze debuteert wat aarzelend. De premisse van 't script is sentimenteel maar boeiend. Een onhandige/strenge huisvader probeert zijn kinderen op te voeden terwijl mama in Irak voor de goede zaak vecht. Dan staan er twee hoge militaire pieten voor de deur en weet je hoe laat 't is. Misschien was 't leuker om de film te beginnen met Cusack (hij speelt pa) treurend op de bank, zonder dat we weten wat er loos is. Dan komen de kinderen nietsvermoedend thuis. Pa zegt ik moet jullie wat vertellen, de kinderen beginnen van de spanning elkaar te vervelen (een mooi detail) en pa krijgt het niet voor elkaar. Hij zegt niets en neemt ze mee op een reisje naar een pretpark. De oudste vermoedt wat (logisch, en daarom is 't ook de lastigste rol) de jongste is alleen maar wild enthousiast. Een mij sympathiek personage is de nietsnut van een broer (van pa) die ze tegenkomen, die de kinderen braaf Uncle John noemen. Pa, de Republikein haat 'm. De muziek balanceert ondertussen tussen tenenkrommend en walgelijk effectief. Blijkt in de aftiteling van Clint Eastwood himself te zijn, die, het moet gezegd, zichzelf wel overtrof. Diezelfde muziek speelt een te grote rol als tijdens het moment suprème de dialoog wordt weggedraaid. Een al te makkelijke oplossing.

Peur(s) du Noir

Franse tekenfilm, of film met meerdere tekenfilmpjes eigenlijk. Allemaal over, nou ja, angsten dus. Angst voor de dood, angst om bourgeois/conservatief te worden, angst voor geesten, dromen, (rivier)monsters en gepest te worden en ga zo maar door. Het is jammer dat het mooiste filmpje aan 't begin zit. De onlangs overleden Guillaume Depardieu spreekt de stem in van een jonge student. Hij is verlegen, maar ineens duikt er een meisje op dat 'm in feite bespringt. Erg verdacht natuurlijk en het blijkt een femme fatale. Superclichématige horror (van die Zwarte Beertjes verhalenbundels) eigenlijk, maar (door de tekenfilmvorm?) toch erg leuk gedaan. Wat daarna allemaal volgt is helaas een stuk saaier.

Hunger

Mixed feelings. Ik had er niet zoveel verwachtingen meer van en net na afloop dacht ik: jaaa toch wel mooi. Aan de andere kant ben je de film ook zo weer vergeten en is de hele filmtruc van uithongeren = geëmotioneerde kijkers, ook wel, eh, doodsimpel. Eerste helft is erg schematisch, vol flat characters. Mooie symmetrie wel tussen met borden stampende IRA-gevangenen en de op hun schilden slaande ME'ers. Dan is er de inmiddels bekende en mooie dialoogscène tussen priester en radicaal. Ik vraag me ondertussen af of de IRA een referendum voor aansluiting bij Ierland zou winnen? Wie zouden er eigenlijk in de meerderheid zijn in Noord-Ierland? Waarschijnlijk toch de protestanten. Anders zou de IRA toch geen keiharde guerilla voeren?

Tropic Thunder

Leukste komedie van het jaar. Zeker in 't middengedeelte heb ik me bescheurd, en normaal zijn komedies bij mij net goed voor een glimlachje. Tropic Thunder (van Ben Stiller nota bene, alhoewel, maakte ook The Cable Guy) begint met wat flauwe trailers, van 't niveau internetfilmpje, al blijken ze later functioneel. Een crew maakt in Vietnam een oorlogsfilm, jawel een film in een film, dus slecht kon het hoe dan ook niet worden. In eerste instantie zijn de grappen smakeloos, bloederig en over the top, maar als de film in 't midden een ietsje pietsje subtieler wordt, wordt het echt hilarisch. "Heb je 't script wel gelezen?" "I don't read the script, the script reads me." Een ultieme method actor (Robert Downey) huppelt rond in blackface, wat natuurlijk goed is voor opschudding, al had ie net zo goed bruinverbrand kunnen heten, hij zat tenslotte al 'n tijdje in de jungle. (Ok, zijn stem is wel "zwart") Ben Stiller is een gevallen actieheld die zijn carrière moet redden en Steve "hey is dat de zanger van the Darkness?" Coogan is de onfortuinlijke regisseur. De continu vuilbekkende financier van het project is duidelijk een bekende acteur in vermomming. Hij komt erg grappig uit de hoek, ook dankzij Wacko Jacko, en hij doet z'n leukste dansje sinds Risky Business! Er zijn talloze running gags, rond haken/handen en Stiller's rol in Simple Jack, een schaamteloze poging om een Oscar te winnen, als debiel. (Ook daar was in real life weer overbodige opschudding over) Het is duidelijk dat niet debielen worden gedist, maar acteurs en het hele genre. (En wat te denken van de mensen die bij zo'n debielenfilm zakdoekjes vol janken, maar in real life in een grote boog om ze heen lopen) Aan 't slot gebeurd het onvermijdelijke, de film ontspoort volkomen, Indiana Jones-achtige actie, geweldhumor, laat maar zitten, maar mijn stemming kon al niet meer stuk.

L'Enfant Sauvage

Behoorlijk saaie, naturalistische verbeelding van de ontdekking van een Mowgli uit Aveyron. Truffaut had zich beter met Kaspar Hauser bezig gehouden, die werd ten minste nog onder verdachte omstandigheden vermoord. Net nadat ie voor 't eerst had gesproken, geloof ik. (Dit lijkt trouwens allemaal erg sterk op het Paul Auster-boek wat ik aan 't lezen ben) Hoe dan ook, het kind leeft in z'n nakie in de bossen, wordt ontdekt en belandt via via bij dokter Itard. Welke bekende acteur uit de films van Truffaut is dat nou, zat ik te denken; het is Truffaut himself, oeps! Deze probeert 'm manieren en taal te leren, wat we uitgebreid te zien krijgen. Veel vooruitgang boekt de jongen niet, hij blijft een beetje de aap die symbooltjes leert ordenen en aanwijzen. Een echte band met zijn verzorgers (de dokter en zijn huishoudster) krijgt hij (in de film) ook niet, terwijl de jongen in werkelijkheid de rest van zijn leven bij die huishoudster zou blijven wonen.

Factory Girl

Viel me eigenlijk (meer dan) reuze mee. Edie Sedgwick (Sienna Miller) is een getroebleerd mens, die in New York in de entourage van Warhol terechtkomt en daaraan (?) onderdoor gaat. De film is wat al te anti-Warhol. De man (Guy Pearce) is 'n idioot van Wacko Jacko-proporties, die mensen gebruikt. Best mogelijk, maar Edie is er toch echt zelf bij en is wel heel naïef. Haar pa (James Naughton) is ook al geen lieverdje, zo leren wij in een sterke restaurantscène en Warhol blijkt een verdraaid slechte vervanger. Dan duikt Bob Dylan himself op, alhoewel Hayden Christensen in de credits slechts "Musician" wordt genoemd, die, als de wijze Messias die hij natuurlijk is, Edie even flink de waarheid vertelt.. (Je krijgt prompt meer sympathie voor Warhol) Maar uiteindelijk laat ook Dylan haar in de steek. De muziek is ondertussen prima, ik moet me 'ns verdiepen in Tim Hardin. Nico en co. zijn er ook nog even. Film neigt op 't laatst naar 't sentimentele/melodramatische, maar daar is op z'n tijd ook niks mis mee.

Lemon Tree

Een film over 't meest irritante conflict van deze tijd. (Israël vs. Palestijnen) Het blijft gewaagd. Geen Palestijnse acteurs zover ik weet, maar Arab-Israeli's uit Nazareth, bekenden van Hany Abu-Assad waarschijnlijk. Of ligt dat toch in Palestina? Misschien ook wel. Hoe dan ook... De premisse is wat ongeloofwaardig, de Israëlische defensie-minister gaat recht op de groene lijn wonen, waardoor de boomgaard die daar staat tegen de vlakte moet, als veiligheidsmaatregel. Ga dan toch midden in Tel Aviv wonen zou je denken. Misschien is 't een provocatie. Maar de defensie-minister is geen slechte kerel, eigenlijk hoeft 't kappen van 'm niet, maar hij zit onder de plak van de veiligheidsdienst natuurlijk, opgefokte mannen met zonnebrillen. Leuk detail: een Israëlische soldaat die in de nieuwe wachttoren zit, verdiept zich met hulp van een cd psychometrie en logisch redeneren. Ondertussen is de eigenares van de boomgaard is woest. Volgen rechtszaken en toenadering tot de jonge advocaat die ze heeft ingehuurd. (Wat de patriarchale Palestijnse dorpsgemeenschap dan weer verachtelijk vind) Grote vraag is natuurlijk hoe de film deze kluwen opgaat lossen zonder partij voor één van beiden te kiezen? Een laf compromisje dus.

Le Fils de l'Épicier

Gemoedelijk niemendalletje. De pa van voetballer Deco heeft een hartaanval gehad en kan zijn RSV-bus niet meer rijden. Zoonlief (Nicolas Cazalé) is al jaren het zwarte schaap, zowel pa als broer haten hem, maar aangezien hij toch niets te doen heeft gaat hij, vanuit de grote stad, voor 't eerst in jaren terug naar zijn geboortedorp om de bus te rijden. Hij neemt zijn buurmeisje mee, die daar rustig kan leren voor 'n examen. Het was wellicht leuker geweest als hij dat meisje (dat ie dan van vroeger zou kennen) in 't dorp tegen was gekomen en dat ie 'r daar dan aanspoorde wat met 'r leven te doen. In elk geval is dat ze iets met elkaar gaan krijgen zo helder als wat. De busrondjes zijn schattig, hadden nog wel meer van die naturalistische verkoopscènes in gemogen. Zo rijdt Deco bijvoorbeeld tig kilometer om bij een oude dementerende schapenherder een blikje erwtjes af te leveren, waarvoor hij dan met vier eieren wordt betaald.

Savage Grace

Matige maar wonderlijke film. In kris-kras tempo door dertig jaar speelt Julianne Moore haar trademark-rol van depressieve vrouw. Ze heeft zich omhoog getrouwd met een avonturier annex schuinsmarcheerder. In 't begin worden Juliana en Bernhard nog even genoemd als Moore en echtgenoot met 'n Aschwin Lippe dineren. (De broer van) Het gaat echter vooral om Moore's zoon. (Eddie Redmayne) Vanaf 't moment dat hij (dan nog een andere acteur) aan een ijsje likkend wordt opgevoerd, voel je 't al aankomen. Dat wordt incest. In Parijs nog wel, waardoor het nog meer aan die definitieve "incest in rijke kringen"-film doet denken, Souffle Au Coeur van Malle. Het duurt allemaal nog lang voor 't echt zo ver is. Spanje wordt nog aangedaan, wat homoseksuele relaties, zelfmoordpoging van ma, maar uiteindelijk blijkt de jongen toch echt de gek(ste) te zijn.

Drillbit Taylor

Superbad Junior. Seth Rogen die daar de dikke speelde, schreef dit verhaaltje, dat iets eerder in de high school carrière speelt. Het gaat om twee mannetjes, waaronder zijn vermoedeljike alter ego, een dikkerdje dat zichzelf T-Dog laat noemen, maar in zijn hele doen iets Italiaans Joe Pesci-Tokkies heeft. Ze beleven hun eerste dag op de middelbare, waar ze meteen tot pispaaltjes uitgroeien. Enter Owen Wilson, een zwerver die een blauwe maandag in het leger zat. Hij wordt ingehuurd als bodyguard en heeft zo zijn eigen methodes. Goeie grappen ontbreken helaas, al kan een milde glimlach er wel vanaf. Maar of de moraal nou zo ethisch verantwoord is?Uiteindelijk is matten het enige dat helpt.

Act of Violence

Old school film noir, met 't bekende razende tempo en een prachtige zwart wit-wereld. (En dan vissen op een meertje enzo) Een man, Van Heflin, in een rol die ook wat voor Peter Lorre zou zijn geweest, heeft z'n zaakjes voor elkaar: goeie baan, leuke vrouw (Janet Leigh) en kind.. Maar dan verschijnt 'r 'n oude bekende, Robert Ryan, die op Joseph Gordon-Levitt lijkt. Deze heeft maar één doel. Een act of violence natuurlijk. Een akkefietje uit de Tweede Wereldoorlog moet gewroken worden. Dat is 't begin van een tachtig minuten durende achtervolging. Met als absolute hoogtepunt het moment dat Van Heflin helemaal aan de grond zit en via een cafeetje bij Mary Astor belandt. Zij schittert als de slons. Je denkt meteen een hoer, en dat las ik ook achteraf, maar wat is dan eigenlijk de hint..? Zij zal 'm wel 'ns in contact zal brengen met wat foute figuren, waaronder hitman Berry Kroeger. Dé kop van de film. Het einde is wat rommelig en voorspelbaar. Het is duidelijk dat Van Heflin uit de weg zal moeten worden geruimd. Vergeving was het in '48 nog wat vroeg voor. Maar hij moet ook weer niet hélemaal slecht zijn...

La Sirène du Mississipi

Met mijn versie was iets vreemds aan de hand. Deze duurde een dikke anderhalf uur, terwijl de film officieel ruim twee uur moest duren. Ik zag wel dat er een ingekorte Amerikaanse versie bestaat, maar die zou een kwartier korter moeten zijn. Of dat dan toch deze is geweest...? De ondertiteling was ondertussen wel van de lange versie, waardoor ik af en toe extra tekst in beeld kreeg die de personages nog wat diepgang gaven. Wel grappig. Deze Truffaut-film was zover ik 't hieruit mag concluderen een vrij simpel pulproman-verhaaltje. Met Christine Deneuve als een fantastische, in en in gemene femme fatale. En Belmondo als sukkelige goedzak. Hij woont op 't eilandje Réunion, bestelt een post-order-bruid, waarna er een heel andere (en veel knappere) vrouw komt opdagen. Deneuve dus, die 'm een poot uitdraait. Belmondo gaat naar een detective, ik denk, switcht nu het hele perspectief naar de detective? Helaas niet, we blijven bij Belmondo die ondanks alles nog helemaal verliefd is en zijn femme ook zelf gaat zoeken. Wat al snel lukt. Geniaal Dahliaans einde: Belmondo beseft weer 'ns dat ie opnieuw genaaid wordt, strompelt half dood naar een weg om een lift weg van het gevaar te nemen, stopt er eindelijk een auto, stapt Deneuve uit.. (Daarna volgt nog een twistje maar die verraad ik maar niet)

The Savages

Hele mooie film, waarin je wel duidelijk het verschil tussen Amerikaanse en Europese arthouse bemerkt. Als dit verhaal door een Europese regisseur was verbeeld was het schuurpapier-ruw geweest. Beste voorbeeld is als dochter met demente pa in een vliegtuig zit en hij naar de wc moet. Dat had in dat geval in your face, close-up, pis op de grond, poep in de broek over je worden uitgestort. Hier is 't een suggestie van een halve seconde en dan snel een "cut". Ik vind 't niet erg hoor. Op de productie credits verschijnt de naam Alexander Payne en inderdaad het heeft zijn stijl wel. Laura Linney schittert als de even irritante als lieve dochter, wat een prachtvrouw, zij verdient echt meer respect en grote rollen. Pa woont met nieuwe vriendin in Sun City, Arizon, a.k.a. hel op aarde. Vriendin sterft, schoonfamilie laat pa als een baksteen vallen en dus moeten zus en broer (PS Hofman) pa komen halen, waarmee ze nooit goed contact hebben gehad, eigenlijk een klootzak namelijk. Hoffman is leraar op een universiteit. Hij worstelt met zijn scriptie over Brecht en een relatie met een Poolse wiens visa verlopen is. Dochter wil een toneelstuk schrijven maar wordt constant bij fondsen afgewezen, wat nog de leukste 9-11 grap tot nu toe oplevert. Bovendien zit ze in een wat uitgewerkte affaire met een getrouwde man. Ze stoppen pa in een nursing home en de maanden dat ie daar zit volgen we de twee. Mooie Eternal Sunshin-ige muziek van Stephen Trask (ook van The Station Agent) erbij en dan een full circle. Dat vind ik ook typisch Amerikaans en niet per se nodig, maar een goede film blijft 't.

Boy A

Zou al provocerende ook nog wel weg te zetten zijn als een sof. Redelijke film hoor, maar toch wel een tegenvaller na de recensies in de media, beetje niveau tv-film. Wordt alleen overeind gehouden door Andrew Garfield, die fantastisch de stuntelende, bijna autistische jongen speelt die na jaren gevangenis (wegens moord) weer in (of op) de samenleving wordt losgelaten. Da's allemaal reuze interessant, maar dan gaat de film ook aandacht besteden aan de relatie tussen zijn begeleider en diens zoon, je denkt huh en dan denk je aah, en je weet al wat er gaat gebeuren. De seksscènes zijn ook vervelend in zemelige soft-focus. Dan zijn er nog flashbacks naar zijn jeugd, waar het misschien juist intrigerender zou zijn, als we niks daarover hadden geweten. Alhoewel, in die flashbacks valt juist zijn kompaan in crime, een agressief/getraumatiseerd jongetje door zijn broer wordt verkracht, in positieve zin op. Boy A leert in 't nu te leven, maar wordt geplaagd door gewetenswroeging en het geheim dat ie moet verbergen. De tabloids zouden 'm anders laten lynchen. (Je gaat toch aan Joran en Peter R. denken) Maar dan, het einde waar het onvermijdelijke plaatsvindt. Ik vond de slotscènes pathetisch en vervelend. Had subtieler en met de paranoia die eerder wel in de film zat gemoeten.

XXY

Film die uiteindelijk alleen door het curieuze onderwerp intrigeert: een hermafrodiet. (Daar zit een zekere ironie in) Inés Efron fascineerde ook al als mysterieus nerdy meisje in Glue, en mag hier deze moeilijke rol neerzetten. Doet ze niet onaardig. De film concentreert zich helaas niet alleen op haar, maar laat haar pad kruisen met een (eveneens puberende) jongen. Zij vraagt meteen of ie met 'r naar bed wil, hij aarzelt, niet omdat ze hermafrodiet is, want dat weet ie niet, maar, weinig verrassend, omdat ie homoseksueel is. Zo stelt de film deze twee problemen een beetje gelijk, wat ik toch wat irritant vond. Tuurlijk zijn ze in de verte vergelijkbaar, maar hermafroditisme lijkt me toch een stuk lastiger. Dan wil de serieuze medische wereld je zelfs opereren, bestuderen, als de "freak" die je bent. De familie van het "meisje" is vanuit Argentinië naar Uruguay uitgeweken, daar gaan Argentijnen kennelijk heen voor rust. Pa lijkt overigens een beetje op Luis Suárez. Hoe dan ook, hij wil dat zijn kind later zelf het geslacht kan kiezen, dus er is niks gebeurd, maar nu heeft mama haar zus en echtgenoot uitgenodigd, en die man is een beroemd plastisch chirurg. Moeder (en zo krijg je uit de film de indruk de medische wereld) lijkt bij deze XXY-vorm altijd te kiezen om de mannelijke delen (de Y dus) te verwijderen, terwijl die toch (?) biologisch gezien altijd overheersen. Maar goed ik dwaal af. XXY is een (logisch?) broeierige film, met als toppunt het moment dat Ines ineens onder de douche staat bij een vriendin, die haar kennelijk accepteert zoals ze is. (De rest van het dorp bepaald niet)

Wall-E

Zo goed als ze zeggen, nou bijna dan. Alle dingen die erop aan te merken zijn, zijn tegelijkertijd ook 't mooie. Bijvoorbeeld dat nagenoeg de volledige dialoog bestaat uit de ene robot die "Wall-E?" zegt en de andere "Eve!!" Het verhaaltje is logischerwijs flinterdun. Een robotje leeft op een post-nucleaire aarde, tot 'r 'n verkenner-robot komt die 'n plantje vindt. Robotje wordt verliefd en lift mee met de raket terug naar de basis waar de mensen inmiddels zitten. Letterlijk zitten want ze draaien rond in een carrousel van eeuwig virtueel vermaak. Beetje moralistisch. De mensen zien er trouwens wat gemakzucht geanimeerd uit, dat contrasteert wel met de fabuleuze industriële beelden van 't begin. Maar goed, mensen krijg je toch niet realistisch, en moet je dat wel willen. Het tweede gedeelte rennen robots achter elkaar aan en is er ook nog tijd voor een ruimtedansje. Drie keer zo goed als 2001: A Space Odyssey! In zo'n zwijgende film had de prima filmcomponist Thomas Newman misschien een nóg wat betere soundtrack moeten schrijven, wat meer elektronica door z'n orkest heen, hij hint er wel naar, maar gaat niet voluit daarin. De liedjes (o.a. Louis Armstrong en een oude Gene Kelly-musical) zijn wel erg leuk.

3:10 to Yuma

Degelijke western, alleen de rockist in mij blijft 't jammer vinden dat 't een remake is. Als 't een original was had ik 'm toch enthousiaster ontvangen. Dan zou je 't, samen met bijvoorbeeld een Assasination of Jesse James haast een revive van de western kunnen noemen. In 't openingsshot zien we ook hier meteen een wat vrouwelijke jongen die van dime novels houdt. Het is net Casey Affleck. Deze jongen haat zijn pa, Batman Bale, die nog steeds niet hersteld lijkt van The Machinist, op 't overdrevene af. Ik hoopte dat ie werd afgeknald, maar hoe harder ie 'm haatte hoe groter zijn rol en de toenadering natuurlijk zou gaan worden. Yuma heeft ook de typische western-schurk. Schurken die begrijpen wat een verhaal nodig heeft. Wat er nodig is om een held/martelaar te worden. Russell Crowe moet op een trein gezet worden door een groepje bewakers, maar hij rent er haast zelf naar toe. Verder werd er natuurlijk nog een Italiaan ingevlogen voor de soundtrack, inclusief van die kangaroe ploink-springveer-geluiden. Blijft over een type Man With No Name, die dit keer de echte slechterik mag zijn. Ben Foster met hoed is cool als de second man in charge van Crowe's gang, die nutteloos hun best doen 'm te bevrijden.

Forgetting Sarah Marshall

Vrij matige komedie uit de stal van Knocked Up enzo. Een vadsige Thomas Acda-achtige man, in 't dagelijks leven componist van doodsimpele drones voor een soort CSI, wordt gedumpt door zijn knappe vriendin, de ster uit diezelfde serie. Crisis natuurlijk, die hij gaat proberen te verwerken op Hawaï. Leukste grap, hoteldesk belt, "meneer we krijgen klachten van een hysterisch jankende vrouw." "Snif snif ja ik hoor ze ook." Aan diezelfde hoteldesk heeft Acda een nieuw meisje gevonden, gespeeld door Mila Kunis, als zij nou wat leuker was geweest was de hele film erop vooruitgegaan. Kunis is een vertegenwoordiger van de Hollywood-stroming waar zelfs vrouwen van 25 er al uitzien alsof ze honderd strak-trek-operaties achter de rug hebben. Het zullen wellicht dikke lagen make-up zijn, maar het is niet om aan te zien. Ik ging duimen dat onze man gewoon terug zou gaan naar zijn actrice uit 't begin. Waar de film wel op hint, want ze komen elkaar natuurlijk weer tegen. Marshall in 't gezelschap van haar nieuwe vlam een lijpe Engelse rockster. Een geslaagde rol van BBC's enfant terrible Russell Brand, die volkomen Zen met zichzelf is en alleen over neuken praat. (En hoe goed 't is dat ie van de drugs is)

Fahrenheit 451

Als het olijke eigenlijk ouderwetse brandweerwagentje in shot één langs komt rijden zie je 't meteen. Clockwork Orange! Dit is een wat melige variant daarvan, geen bruut geweld, maar wel hetzelfde design en een beetje vreemd Engels. Truffaut zelf prefereerde de Franse dub, maar juist die "shan'ts" voegen ook wel wat toe aan 't absurdisme. In de samenleving van Fahrenheit zijn boeken (waaronder het Cahiers du Cinéma) en letters verboden. (Reden dat de credits gesproken worden) De film volgt 't standaard sci-fi principe van een hoofdpersonage dat eerst tevreden voor 't systeem werkt, dan gaat twijfelen en er zich uitvecht, om zich aan te sluiten bij de kleine groep rebellen die ergens achteraf wonen. Oskar Werner in dit geval, superkop heeft die man, geholpen door zijn buurmeisje (Julie Christie) en tegengewerkt door zijn vrouw (Julie Christie, al had ik die dubbelrol niet eens opgemerkt) Het is een beetje een slome film, maar wel vermakelijk. Wel vreemd, The End staat dan ineens wel weer gewoon in letters in beeld!

Redacted

Behoorlijk slappe hap. De Palma wint zich flink op, maar op een of andere manier is hier (bij mij) die woede over de Irakese invasie wel gezakt. Redacted begint nog leuk, een latino-soldaat (die op dat moment even op Obama lijkt) filmt zijn, eh, barakken. Was leuk geweest als de hele film had bestaan uit films die hij dan zogenaamd had geschoten. Maar nee, dan zit er ineens een Franse docu doorheen (moet ik me nog heel erg gaan concentreren om 50% te snappen) + wat Arabische tv (0%, maar goed ik kon het wel raden, Amerikani slecht!) Het gerommel op 't legerkamp ontaard uiteindelijk in een verkrachting, die natuurlijk onbestraft blijft want het leger wil geen gedonder. Eindigen we met wat gruwelijke foto's van Irakezen die door Amerikaans vuur zijn omgekomen. Treurig ja. Maar als film was het niks.

Caótica Ana

Had ik de recensies maar moeten geloven. Onwaarschijnlijk mislukt. Het begint nog min of meer acceptabel, een meisje, met het uiterlijk van een kraker, woont met pa in een grot op Ibiza. Meisje maakt kunst, wordt ontdekt door mecenas Charlotte Rampling, die heel eng is in deze film, haar lachjes en blikken. Krakersmeisje gaat naar grote stad, ontdekt zichzelf, maar raakt (ik weet al niet meer hoe) dan in de ban van hypnose en reïncarnatie en haar talloze eerdere levens. Allemaal tenenkrommend en saai, maar de overtreffende trap is 't einde, als het meisje, na een tijdssprong en wat reizen in New York zit en de film ineens politiek wordt. (+ Een beetje 2 girls 1 cup) Verbijsterend.

El Orfanato

Brr, ik kan er niet goed tegen hoor. El Orfanato fuckt met klassieke angsten als (lege) weeshuizen, gestoorden, misvormden, mongolen en Aids. Subliem gebruik van de Spaanse variant van het kinderspelletje Schipper mag ik overvaren. "Uno, dos, tres, toca la pared!" Een vrouw keert terug naar het weeshuis waar ze opgroeide (nooit doen!) met d'r geadopteerde zoontje. Zelfs dat vind ik 'n beetje creepy, als geadopteerde ook weer gaan adopteren. Het mannetje heeft hiv, waar ze in de film een beetje een drama van maken, alsof ie letterlijk elk moment dood kan gaan. Het mannetje ziet (natuurlijk!) geesten en in het weeshuis is er duidelijk iets niet eh pluis. (Doet denken aan de "paniek" van een tijdje terug op Jersey waar ook allerlei botten werden gevonden, bleken later van een koe te zijn ofzo) Het jongetje verdwijnt, moeder flipt en de totale loser van de film, de vader, doet niets. Hij is nota bene dokter, ziet zijn vrouw krankzinnig worden, maar zegt pas als het te laat is, we moeten maar 'ns verhuizen. Het einde is slim, al zijn er natuurlijk plot holes: het slechtste politie-onderzoek aller tijden bijvoorbeeld. Het grappige is dat ik op het cruciale moment het helemaal doorheb, maar een minuut later zit je alweer in de volgende enge scène en vergeet je dat weer.

Tricks

Zeer fraaie Poolse film, zeker in mijn lijst beste films van het jaar, dus kijken! Een zomer. Een zus van achttien die afwasbaantjes heeft en Italiaans studeert om uit het dorpse gat te geraken. Een broertje van zeg tien, die in een heel eigen wereldje leeft, zonder vriendjes, die allerlei toeval-spelletjes houdt vol kinderlogica. Hij is op zoek naar hun vader, die hij nooit kende en hij raakt geobsedeerd door een man op 't treinstation waar hij rondhangt. Dat moet 'm zijn! En hij probeert (samen met z'n zus) de situaties zo te beïnvloeden dat de man in elk geval eens in 't stadje gaat kijken. Het vriendje van zus (trouwens een, ga ik weer, Scarlett Johanssiaanse schoonheid) helpt ook mee, onder andere door speelgoed-soldaatjes in de gaten te houden. Zien is geloven. Mooie muziek erbij, het begint al met een dubby trackje met duimpiano. Nagenoeg perfect allemaal, alleen jammer van het einde, als 't één minuutje eerder aftiteling was geweest. Nu is 't even te lief in een verder licht-absurde film.

Tropa de Elite

Lees het uitgebreide artikel op de site van De Subjectivisten.

Free Rainer

Vlotte film met leuke muziek, o.a. van Adem, alleen jammer dat de personages geen enkele chemie (o.a. in de doodvoorspelbare liefdesverwikkelingen) met elkaar hebben. Een tv-producent van 'n Endemoliaanse show gooit na een auto-ongeluk (oh nee het is een aanslag) zijn leven om. Het meisje dat d'r auto op hem heeft ingeramd blijkt een zwemster te zijn wiens trainer/oom zelfmoord heeft gepleegd nadat de zender van de producer wat (doping?)roddels had verspreid. TV zuigt denkt de producent plotseling! We worden voorgelogen! En hij ontwikkelt een obsessie voor de meting van kijkcijfers, á la de man die dacht dat er beeld achter breedbeeld verborgen werd gehouden. Ik zou zelf denken, die tv-kijkcijfers, tsja, da's nog niet zo erg voor de maatschappij, maar die politieke peilingen en hoe politieke partijen daarop "koersen", hou daar 'ns mee op. Maar goed. Ze verzamelen wat werklozen onder leiding van een sociofoob-hacker (die daar weer bijzonder snel vanaf is) en beginnen de kastjes te vervangen. En dan, ach... Het wringt. Moeten de mensen nou goeie zenders gaan kijken, of moeten ze naar buiten? Kritiek op tv is gewoon een beetje afgezaagd.

La Peau Douce

Wat saaiig overspel-drama van Truffaut. Alhoewel drama, het kabbelt ellenlang maar wat door, tot de geweldsuitspatting aan 't end, die eerder wat komisch is, doordat de dader even daarvoor woest in een Mini Cooper naar het slachtoffer is gescheurd. (De Mini is toch de cavia onder de auto's) Een literatuur-professor gaat vreemd met een jonge stewardess die hij op weg naar een lezing is tegengekomen. That's it. Mooiste gedeelte speelt zich af in een Franse provinciestad, waar hij een andere lezing heeft geaccepteerd om een paar dagen met z'n maîtresse te kunnen zijn, maar de inwoners leggen volledig beslag op hem. Een celebrity! Daar zit even een vleugje van de paranoia die Truffaut er mogelijk in wilde hebben. De professor en de organisatoren zitten aan 't diner, komt er iemand melden dat er een jeune fille voor de professor is verschenen. De professor denkt oh jee, de blikken van de tafelgasten doden, maar 't blijkt slechts een handtekeningenjaagster te zijn.

TBS

Met Dunya & Desie vermoedelijk de beste Nederlandse film van 't jaar 2008. Deze zit 'n beetje op 't niveau van een Amerikaanse tv-film. Erg fraai geschoten, goeie duistere muziek, en samen komt dat op de beste momenten toch wel tot de creepyness van Se7en, of op z'n minst een acceptabele poging daartoe. (Een slachtoffer dat uit een vrieskist wordt gehaald!) Theo Maassen is redelijk als TBS'er, tegen 't eind lijkt hij zijn focus 'n beetje kwijt. Hij ontvoert een meisje omdat hij zijn onschuld wil gaan bewijzen! Ondertussen gebeurd echter 't omgekeerde. Het meisje ontwikkelt natuurlijk een Stockholm-syndroom; zou dat werkelijk ook lukken als iemand voor je ogen aan 't moorden slaat? Je gaat bijna denken dat 't meisje zelf (ook) een getraumatiseerd verleden heeft, ze heeft al problemen thuis, zou d'r stiefvader aan 'r zitten? Mooi Lynchiaans moment, meisje en Maassen komen na een lange roadtrip op hun bestemming aan, een Ardense camping met kaboutertjes, Mariabeeldje en 't piepje van een schommel waarop een meisje zit te zingen. Dat gaat fout lopen. Jammer dat we dan niet even het geluid van zeg een grindpad horen als de twee naar de caravan lopen. Ik zei, de muziek is goed, maar het smeert wel alles potdicht. Dat werkt dan weer wel als om de haverklap dialogen worden overstemd, een goeie zet, zo ontwijk je die crappy Nederlandse teksten!

It's a Free World

Sterke film die wat in 't schetsmatige blijft hangen. Ken Loach had best wat meer tijd mogen nemen, zeg twee uur, dan hadden de verhaallijnen misschien wat meer spanning gekregen, nu komen de acties soms wat uit de lucht vallen. It's a Free World geeft een schrijnend inkijkje in de wereld van de Polen e.d. die naar 't Westen komen om te werken. Dag erna las ik dat er in Nederland een containerwijk is verrezen om ze te huishouden. Allemaal in je hokje slapen en dan weer veertien uur werken. En de grote bazen worden rijker en rijker. Het is duidelijk waar Loach's sympathie ligt en daarom is 't des te leuker dat hij kiest voor 'n Engelse moeder die een uitzendbureautje begint. Ze heeft 'n zoon die ze al verknald heeft, maar wil alsnog rijk worden zodat ze 'm een goed leven kan geven. (Zoontje zit nu meestal bij grootouders, waarvan pa een beetje het beschouwende geweten van de film is) De vrouw, een stoere blondine, gaat natuurlijk steeds slechtere dingen doen, tot ze de deksel op d'r neus krijgt. Daarvoor is haar partner in crime, een vriendin, al vertrokken, die ook wel weer wat schetsmatig het Schuldgevoel symboliseert.

Empties

Sympathiek maar tegelijkertijd meteen weer uit 't hoofd verdwenen Tsjechisch filmpje. Tsjechen zijn een even oversekst volkje als de Nederlanders. Zie Closely Observed Trains (Empties zit - een verwijzing? - vol met fantasietjes over strippende conductrices) en zie I Served the King of England. In Empties kapt een oude man als leraar en vindt hij na wat omwegen een nieuw baantje als de flessen-innemer in een supermarkt. Kan ie ondertussen lekker fantaseren over de prachtdames die daar in rokjes langslopen. (Cashback!) Wat zijn vrouw hier allemaal van vindt laat zich raden. Dochterlief moet ondertussen ook aan de man, en daar heeft onze oude charmeur ook nog wel 'n ideetje voor. Praag ligt er prachtig bij en het is allemaal best goed voor 'n glimlachje.

Caramel

Meidenfilm, ook geschikt voor liefhebbers van Libanese vrouwen, en ik weet dat die bestaan! Als film verder nauwelijks de moeite, plotjes rond een schoonheidssalon waar gewaxt wordt met caramel. (Er is vast wel een of andere metafoor te verzinnen waardoor die handeling voor 't leven staat) Eenieder heeft zo haar relatieproblemen; be it overspel, aanstaand huwelijk, lesbische neigingen etc. Ondertussen wordt de show eigenlijk voornamelijk gestolen door de tragikomische grappen rond de demente buurvrouw, die papiertjes (waaronder bekeuringen) verzamelt. Verder is Caramel (wat wil je met dit onderwerp) ook vooral een eerbetoon aan 't moderne Libanon, een eufemisme voor het christelijke Libanon natuurlijk, want moslims, laat staan de fundi's van Hezbollah die toch driekwart stad in handen hebben (?) blijven zorgvuldig buiten beeld. Al moet je wel kunnen bewijzen dat je getrouwd bent, als je 'n nachtje met 'n man in een luxe hotel wilt overnachten.

Secret Sunshine

Uiterst lange zit. Een soort Koreaanse Von Trier-film, met een vrouw die lijdt, lijdt, lijdt. Maf is het ontbreken van twists die ik wel verwachtte. Een vrouw komt vanuit Seoul naar Milyang ("Secret Sunshine" in 't Chinees) een soort dorp, voor Koreaanse begrippen dan. Ze zegt dat d'r man is omgekomen bij een ongeluk, maar ondertussen leren we dat ie haar mishandeld heeft. Ha, denk ik dan, die komt terug om haar 'ns dwars te zitten. Vervolgens wordt d'r zoontje ontvoerd. Nou 1 en 1 is 2 lijkt me.. Maar het is allemaal anders. Uiteindelijk gaat de film meer over hoe de vrouw omgaat met haar verliezen (o.a. door into god te geraken) en de knullige versierpogingen van een dikke automonteur, die de hele film achter haar aan loopt. Hij weet van geen ophouden. Het gaat allemaal maar door, met gejank, geschreeuw en crises, maar het einde in twee stappen is erg mooi, waar ook het Amy Winehouse-slonsfiguur die de hele film op de achtergrond al belangrijk lijkt te gaan worden toch nog een rol speelt.

Leatherheads

Clooney probeerde van 't al jaren op de plank liggende American Football-script een screwball-komedie te maken. Helaas is 't toch vooral een sportfilm gebleven, die eerder aan A League of Their Own doet denken, dan aan pakweg The Front Page. En dan is vergeleken met Leatherheads A League een heel stuk beter. Renee Zellweger mislukt als vinnig journaliste, die kibbelt met Footballer Clooney. Hij is verliefd op d'r maar zij lijkt meer te zien in de ster van 't team, een jonge oorlogsheld. Zellweger is 'met d'r dichtgeknepen ogen en bolle koppie teveel een moeke om een bitchy krachtige vrouw te spelen. Ze heeft ook gewoon pech want de meeste grappen zijn simpelweg niet goed genoeg. Ondertussen ontspint het standaard sportverhaaltje zich, wat ook nog lijdt onder 't foutje dat American Football natuurlijk geen serieus te nemen sport is. Film mist zelfs wat open doel-kansen, eerst wordt er toegewerkt naar een nieuwe topspeler, blijkt een moddervette halvegare te zien, maar dan krijgen we niet eens een pay-off, zo van dikke doet iets heel geniaals, of iets in die trant.

Tirez sur le Pianiste

He, gelukkig! Ik kan me nog Truffaut-fan noemen. Dit is als vanouds geniaal. Flitsend en grappig en dan te bedenken dat 't een van zijn vroege films is. (De eerste die hij maakte in de jaren '60) Charles Aznavour speelt een Bettini-achtige krekel/pianist, met een foute familie. Hij werkt in een louche bar, rommelt wat met z'n buurvrouw (een hoertje) zorgt voor zijn piepjonge broertje (een soort Ciske de Rat) en is eigenlijk verliefd op 't serveerstertje. En dat was ie eerder ook al 'n keer, waarna de film begeleidt door een heerlijk accordeon-themaatje in een supervloeiende flashback belandt waarin we van zijn kortstondige beroemde concertleven leren. Back in 't nu zitten twee hilarische gangsters achter hem, of eigenlijk zijn broer aan. Ze ontvoeren zijn (andere) Ciske-broertje, proberen indruk op de jongen te maken door hem wijs te maken dat een sjaal van metaal is en meer van dat soort dingen. (Basisschool-niveau gebluf) Een van de gangsters zegt "als 't niet waar is mag mijn moeder nu dood neervallen". Wat er dan gebeurd laat zich raden.

Cassandra's Dream

Viel me nog mee, na de recensies die ik zag. Al is het een vrij matige, vlakke film. Het eerste uur heeft he-le-maal niets. Is Colin Farrell wel een goede acteur? Hij heeft hier grappig genoeg dezelfde rol als in In Bruges, dus hij kon min of meer in character blijven. Gewetenswroeging van een first-time huurmoordenaar. Dat is wat uiteindelijk toch nog wel redelijk wordt uitgewerkt in 't tweede gedeelte, hoe Farrell begint te lijden onder zijn daad, misschien kan ie er toch wel mee door. Die moord is verder het enige wat enigszins spannend is, als de twee broers in geldzorgen (Ewan McGregor is er ook nog) de Marcel van Dam-look-a-like Phil Davis achterna lopen door pittoreske parkjes. Het einde is dan helaas weer, euh, doodsimpel.

Burn after Reading

Behoorlijk mislukt, zeker al rekening houdend met het statuur van de broers. Was No Country for Old Men dan toch een tijdelijke opleving, die ook nog 'ns gedeeltelijk op het conto van het zeer filmische boek van Cormac McCarthy kon worden geschreven? Burn after Reading is in elk geval haast niet grappig. Alleen, naar ik vermoed, het oorspronkelijke idee, is wel leuk en zorgt voor een geinig einde. Vrouw wil plastische chirurgie (spoiler!) krijgt dat ook, na de meest bizarre verwikkelingen, betaald door de CIA! Daartussen sleept de film zich voort. 45 minuten gaan voorbij zonder dat er iets bijzonders gebeurd. Brad Pitt, John Malkovich, George Clooney, Frances McDormand, ze zijn er, maar ze schitteren niet. De muziek van Carter Burtwell past ook voor geen meter, veel te serieus, had iets lichtvoetigs tongue-in-cheek moeten wezen.