The Way I Spent the End of the World

IMDB tipt het Peruvaanse Machuca als verwante film. Hebben ze gelijk an. Dit is de Roemeense versie. Jongeren die zichzelf, elkaar en de wereld ontdekken. The Way I Spent the End of the World is wel wat te fragmentarisch, als er dan een ontsnappingsplot opduikt, wordt die eigenlijk al snel weer verlaten voor kleine sfeermomentjes. Niettemin een fijne film waarin opvallend veel gezongen en gegeten wordt. Dat laatste bracht me aan het piekeren of je in Hollywood-films eigenlijk wel eens, zoals hier, een knap meisje ziet snoepen, maar goed. Ook kinderen spelen een volkomen natuurlijk rol in de film, met schoffies die plannetjes maken, dood willen, spioneren, kortom, alles.

Ten Canoes

Zoveel voice-over dat het weer 'ns op een luisterboek begint te lijken. De constructie is ook wel erg ingewikkeld: een verhaal in een verhaal met daarboven nog een verteller. Ofzo. En God wat hebben die aboriginals flauwe humor. Niettemin, na een half uurtje winnen wordt het eigenlijk toch nog best geinig, met Rashomon-achtige "wat zou er gebeurd zijn?"-momenten. En een gepast einde, waar de verteller de kijker zelfs een beetje uitlacht. Het is me wat. Het achter de schermen-gedeelte op de dvd is ook de moeite, het blijft altijd pijnlijk om te zien hoe inheemse bevolkingen worstelen met de nieuwe wereld die is ontstaan, of zo u wil, waarin ze door kolonisten zijn gedwongen te leven.

The Last King of Scotland

Effortlessly good, ofzoiets. Schots eikeltje vertrekt voor de kicks naar Oeganda, wordt daar ingepalmd door Idi Amin. Toch wel begrijpelijk, zo'n indrukwekkend uniform en een machtig mens die je ziet zitten, het heeft een charme die lastig te weerstaan is. Maar ja, dan zit ie dus in de penarie, want moet ie een barbaars regime een beetje gaan zitten verdedigen/in stand houden. Het is een "mooi" verhaal en zijn ontsnapping is ook best geniaal. Ik neem aan dat ie daarna de Palestijnen jarenlang financieel heeft ondersteund. Minpuntje aan de film is de muziek, die wat te overdreven tettert, van die orkest-bombast..

Flandres

Oef! Kan door in de categorie allerslechtste films van het jaar. Het begint al met de bekende arthouse-clichés: voor er tien minuten om zijn, of twintig woorden zijn gesproken, zien we gaarne vrouwelijk naakt + onhandige seks. Het draait om een driehoeksverhouding, dus het wachten is op geweld. Dat komt er, maar (en de film lijkt, toegegeven, een beetje met je verwachtingen te spelen) niet zoals je verwacht. We krijgen een oorlogsfilm. Que!? En een slechte ook nog. De Franse soldaten (welke oorlog is het eigenlijk?) banjeren door een Afghanistan-achtig gebied, ondertussen veranderend in de tien kleine indiaantjes en wat zinloos geweld plegend. Je kan me veel vertellen, maar ze lijken geen plan te hebben en geen leider, er is geen communicatie met een basis, o.id.. iets wat je in een modern leger toch wel mag verwachten. Op een gegeven moment wordt er eentje afgeknald, komt er een helikopter het lijk oppikken, maar de rest van het bataljon wordt achtergelaten en moet gewoon doorsjokken?! Dan keert de film terug naar Flandres waar het meisje uit de verhouding ondertussen gek is geworden (hopeloos geacteerd) en we toch nog een Hollywood-einde te zien krijgen.. Zucht.

Little Children

Ik zat te denken. Zou voice-over in films meer en meer geaccepteerd worden dankzij het succes van luisterboeken? Little Children doet in elk geval een poging tot literaire voice-over, wat in 't begin leuk is en later vooral vervelend. De film an sich is wel redelijk goed. Het leven in de suburbia, da's altijd goed voor wat verborgen waanzin. Dit keer zelfs met een groot "Todd Solondz-achtige neeee trui over je hoofd ik wil dit niet zien"-gehalte. Met een pedofiel enzo. Het einde is wel wat gehaast en ook een tikkeltje onbegrijpelijk. Ik zie eigenlijk niet in waarom het personage van Kate Winslet zich nu ineens in haar lot schikt.

Bobby

Tsja. Ensemble-films zijn meestal wel geinig, maar deze is grotendeels mislukt te noemen. Wat een cast! Maar ook: wat een dramatisch acteren! Vooral de dialogen zijn hopeloos, wat natuurlijk extra sterk opvalt in een Amerikaanse film. Met name de pathetische dialogen die Elijah Wood en Lindsey Lohan in de mond gelegd krijgen zijn tenenkrommend. Uiteindelijk blijven van de wagonlading aan personages (10 ofzo) alleen William H. Macy en de verrassend sterke, levensechte Sharon Stone overeind. Hij gaat vreemd en zij is kapster in het hotel, waar allen tezamen komen. De film is ook zzzzooo politiek correct. De wijze "afro-Amerikaan" komt weer 'ns langs. En een van de Mexicanen waarover hij de scepter zwaait is dermate onder de indruk van zijn wijsheid dat hij hem zijn tickets voor een superbelangrijke baseball-game schenkt. Yeah right. Enige wat goed gaat, is het slot. Politicus Bobby Kennedy komt aan in het hotel en wordt neergeknald. De film mengt archiefbeelden met de acteurs en dan wordt het alsnog spannend en emotioneel. Ondertussen horen we Bobby speechen, wat een propaganda denk ik even, maar toch: kippenvel.

The Curse of the Jade Scorpion

Een absolute meevaller! Maar ik was ook best tevreden over het door critici gehate Scoop. Jade is nog een stuk beter, Woody is qua wisecracks echt heel goed op dreef. Ik heb keihard gelachen.
Zijn tegenspelers steken er wat hulpeloos bij af. Maar wat de film toch wat laat "mislukken" (althans doet zakken naar een zesje) is het plotje. Dat wordt voortgedreven door hypnose en hoe je mensen daarmee kan besturen als robots. Tsja, eigenlijk het niveau van een kinderfilmpje. Doodzonde, want Woody, in de jaren '40, als detective voor een verzekering, is briljant en hij lijkt met zijn grijzere haren op Piet de Visser, de voetbalscout. Oh, las vlak voor ik de film keek dat Charlize Theron is verkozen tot mooiste vrouw van de wereld o.i.d. (Ik wist helemaal niet wie zij was) Ze komt hier langs als Kim Basinger-achtige femme fatale. Maar eigenlijk is een van de secretaresses op kantoor veel knapper. Geloof dat het Kaili Vernoff is.

Indigènes

Ik zal mijn gebruikelijke riedel, over oorlogs-films en hoe je toch in je oordeel beinvloed wordt door de getoonde heldendaden, niet houden. Deze film heeft als unique selling point een boeiende, weinig besproken, politieke bodem. De film vertelt de lotgevallen van Franse kolonialen in de Tweede Wereldoorlog, die als kanonnenvoer dienen en sowieso gediscrimineerd worden, tot ver na de oorlog.. Film had een behoorlijk lage score vond ik op IDMB, een krappe zeven, terwijl ik dacht: nah kan best met Saving Private Ryan door een deur. Maar de echte oorlogsfilmliefhebber kan natuurlijk niet tegen anachronismen als geweertjes die niet uit die tijd kwamen en nog erger dat een van de soldaten zijn ene arm niet kon gebruiken.. Da's trouwens de groentejongen uit Amélie. Mij interesseren dat soort foutjes geen klap, het is gewoon een ijzersterk pamflet voor eerherstel.

The Illusionist

Iedereen zal wel gestoord worden van The Prestige-vergelijkingen. Ik zal 't 't kort proberen te houden: deze legt 't af. Waarom? The Prestige heeft talloze plot-twists, The Illusionist één hele irritante. Deze twist had ik halverwege afgedaan als fijn dat ie niet kwam, want het is een heel voorspelbare. Helaas pindakaas. Punt is dat The Prestige met een creepy verklaring voor een goede truc komt en The Illusionist juist, meer in lijn met het beroep, geen verklaringen geeft hoe de grote goochelaar (Edward Norton) zijn bovennatuurlijke act doet. Ander klein puntje is dat The Illusionist meer een standaard historische film is, met veel sepia-kleurenfilters, terwijl The Prestige juist een fascinerend soort bizarre parallele wereld betreedt.

Providence

Eentje voor puzzelaars en intellectuelen. Wikipedia maakt zelf een vergelijking met Lynch, wat ik zelf niet zag, maar wie weet u wel. Een oude doodzieke schrijver heeft koortsachtige dromen. Hij denkt ondertussen ook nog na over een nieuwe roman, waarna alles doorelkaar begint te lopen. Er is iets met een weerwolf, een advocaat, gespeeld door Dirk Bogarde, zijn vrouw die vreemd zou willen gaan (I am a fucking construction!) en meer. Niet na te vertellen maar zeker het eerste uur kan ik de filosofietjes allemaal net volgen.

Planet Terror

Deze stond, ik neem aan dankzij niet-Amerikaanse stemmers, naast Grindhouse ook los in de IMDB top 250. Het eerste half uurtje ofzo lijkt dat logisch, althans, vergeleken met Death Proof. Planet Terror loopt gewoon wel lekker. Met een creepy dokter, zombies en een Raststätte-eigenaar op zoek naar de beste barbecue-saus. Daarna begint het bloederig te worden. Als een computerspelletje. Splatsj. Flatsj. Boem. Zzz. Grappig is dat Tarantino met de jaren vadsiger is geworden, we zien 'm in een matige cameo. Zijn uiterlijk past wel bij deze duo-film. Geschreven terwijl het vet van een hamburger op 't scenario drupte.

Un Long Dimanche de Fiançailles

Ik heb Jeunets versie van Alien niet gezien, waarover je meestal slechte dingen leest en zodoende is dit de eerste mindere film die ik van 'm zie. Het zal ook wel verdraaid lastig zijn geweest om na het megasucces van Amélie niet iets van druk te voelen. Audrey Tautou is er weer bij. Ze onderneemt een erg uitgebreide speurtocht naar wat er is gebeurd met haar vriendje, die de Eerste Wereldoorlog, zoals velen, in een loopgraaf doorbracht. Hij zou zijn omgekomen, maar zij heeft zo haar twijfels. Nou het einde is dan wel te raden.. Daartussen zit teveel voice-over van mensen die Audrey vol ingewikkelde zijsprongen informatie verschaffen. Het verhaal wilde me zo niet echt pakken.

Trois Couleurs: Rouge

Met gemak het beste deel van de trilogie.. Plaats van actie ditmaal: Genève, Zwitserland. Da's in elk geval Franser dan Polen. Een model rijdt een hond aan (bloed: rood!) en sluit min of meer vriendschap met zijn baas, een oude man die zoch voornamelijk bezighoudt met het afluisteren van de telefoongesprekjes van zijn buren. Best mysterieus allemaal, zonder dat de antwoorden die wel komen nu zo schokkend zijn. Simpelweg qua sfeer dus de beste van de drie. Het einde waar de drie films in de laatste drie (!) minuten toch nog (en zeer geforceerd, om niet te zeggen vreselijk flauw) bij elkaar komen, zegt wel wat.. Het blijven drie afzonderlijke films, die niet meer dan redelijk zijn. Teleurstellend.

Everyone Says I Love You

Eerste half uur dacht ik: jaaaaa heel goed. Daarna komt er helaas een behoorlijke dip. Musicals.. Je moet toch echt van zeer goede huize komen om ze lang leuk te houden. Ook jammer dat Edward Norton niet wat meer in beeld is. Niettemin genoeg leuke grapjes, over een Lib-Dem echtpaar (onder wie stille Woody Allen-held Alan Alda) met een Republikeinse zoon. Waar natuurlijk een reden voor blijkt te zijn.

This Is England

Erg leuk. Het begint al geniaal met Toots and The Maytals' 54 46 dat allerlei jaren '80 journaalbeelden begeleidt. (Veel Maggie dus, die trouwens best een sexy ol' lady is) Veel Falklands ook, vind ik altijd een bijzonder fascinerende nutteloze oorlog. Maar goed: coming of age-drama rond een Audio Bullys-eikeltje van 12, die met wat skinheads bevriend raakt. Eerst met de coole, waarvan de leider trouwens niet bepaald flawless is. Ik bedoel, waarom informeert hij de moeder van het jongetje niet, als de knaap wat later gaat optrekken met de extreem-rechtse BNP-aanhang. In een erg mooie/pijnlijke scène rookt Combo, de leider van de BNP-skinheads, een jointje met een Jamaicaan. In 't begin is Combo nog aardig, maar dan gaat het langzaam de verkeerde kant op. De Jamaicaan grijnst, ondanks 't gevaar, als hij voor zichzelf bevestigd ziet wat ie al wist. This Is England mag je ook niet te missen dankzij de luidst smakkende zoenscène ever en de kekke hoedjes.

Husbands

Schijnt een feest voor boom-mic spotters te zijn. Verder een lastige film. Op zich genoeg pijnlijke momenten. (Lijkt me een trademark van Cassavetes) Toch snel vergeetbaar, ik merkte dat ik langzaam uit het verhaal raakte. Drie mannen doen gek na de dood van een vriend... Ze blijven continu op, spelen basketbal, zingen liedjes in een restaurant en vertrekken dan naar Londen waar ze wat akkefietjes met wat dames beleven.. Klinkt eigenlijk als een supergoede film zo, maar dat is 't toch niet. Wel een die in de toekomst een nieuwe kijkbeurt verdient, want een unieke sfeer heeft ie zeker.

Blazing Saddles

Ah, deze is wel lief. Helaas niet zo onwaarschijnlijk flauw als Robin Hood: Men in Tights, Brooks' beste parodie. Een André van Duin look-a-like speelt in beide films een beul. "Zangeres" Lili von Shtupp is hier hilarisch, evenals de George W. Bushiaanse president. De GOV. Da's Mel Brooks zelf, geloof ik. Een meta-grapje aan 't slot, als de bios wordt opgezocht, is ook altijd fijn.

Red Road

Chaos met wraak en dat terwijl ik dacht dat dit een film zou zijn over een eenzame vrouw die dankzij haar werk, als beveiligingscamera-in-de-gaten-houder, aan de man komt. Dat gebeurt ook wel.. Zo'n beetje. Maar het is vooral een zeer duistere film. Niks feel-good romantiek, eerder (filmisch gezien) rauwe seks. De keuring in Nederland is hilarisch braaf.. 12+, terwijl de film andere landen nauwelijks binnenkomt. Zou dat trouwens werkelijk bestaan: kantoren met duizend schermen, waar mensen continu de stad live in de gaten houden? Het lijkt zo'n toekomstbeeld, ik dacht dat die camera's er alleen hingen als fake gevoel van veiligheid.

Kanal

Van de regisseur van Ashes and Diamonds. Deze is iets minder poëtisch, maar deed me meer. En dat voor een oorlogsfilm. Deze vervallen gebouwen zijn van Saving Private Ryan-allure. (Wel in zwart-wit) Een groep Poolse verzetsstrijders duikt in de riolen om te ontsnappen aan de Duitsers.. En daar begint het hoorspel-gedeelte. Je ziet bijna niks en de paranoia is groot. Mooie film, die in anderhalf uur zegt waar de meeste oorlogsfilms het dubbele voor nodig hebben.

Trois Couleurs: Blanc

Hmm, toch vreemd om in een Franse vlag-trilogie een film in Polen te maken. Tuurlijk er is een Franse connectie met de als altijd oogverblindende Julie Delpy, maar verder.. Film draait om een nogal onsympathiek Pools figuur, die door zijn vrouw wegens impotentie het huis wordt uitgezet. Hij gaat naar Polen en begint daar aan een soort zwendel-praktijk om wraak te nemen op zijn vrouw. En dan komt alles toch nog goed. Beetje chaotisch allemaal.

Stardust Memories

Zo, wat een geconcentreerde whirlpool van ideeën. Woody gooit weer even al zijn thema's door elkaar en het werkt fantastisch. Na te vertellen lijkt het me echter niet. Hij verwijst naar zichzelf en naar andere films, voornamelijk Fellini's 8 1/2, maar bijvoorbeeld ook naar Arsenic and Old Lace. Het hoofdpersonage, een regisseur, worstelt met beroemd zijn, de film maakt heel inzichtelijk hoe vervelend dat eigenlijk is, maar tegelijk herinner ik me een teletekst-berichtje van een tijdje terug. Woody kwam in Antwerpen klarinet spelen en eiste toen een enorme limo die op weg van het vliegveld naar de concertzaal niet door tunnels mocht rijden. (En zo nog 100 eisen) Als je maar lang genoeg in de showbiz zit wordt je zelf gek waarschijnlijk. Twee andere interessante punten: het personage van Woody flirt met zijn minderjarige nichtje, wat curieus is gezien de latere verwikkelingen met dat adoptiekind. Nog maffer (en een dikke spoiler!) het hoofdpersonage wordt na het uitspreken van de woorden "You're my Hero" doodgeschoten, of toch niet. Ik dacht echt dat dat een soort van echo was van de moord op Lennon, maar die moest nog plaatsvinden. (Sterker nog, de film verscheen slechts een paar maanden van tevoren!)

Breaking Away

Een wielrenfilm!? Nou ja zoiets.. Vier slackers uit Indianapolis hangen rond gedurende de zomer. Een crimineel, een geek, een onderdeurtje met trouwplannen en het hoofdpersonage, een wielrenner met een voorliefde voor all things Italian. Hij droomt en voert verder geen zak uit, maar belandt toch in een soort van avontuur als hij een meisje op de mouw speldt dat hij werkelijk een Italiaan is. (Waar ze wel voor valt) Nou ja typisch feel-good nostalgiefilmpje, met een vader die zijn zoon begint te accepteren. De slotwedstrijd is trouwens curieus. Ooit gehoord van estafette-wielrennen? Hier te zien.. Op een racecircuit. Daarvoor is er nog een "normale" wielerwedstrijd, waar favoriete Italiaanse team van het hoofdpersonage meedoet. Wat geheel realistisch valsspelers blijken te zijn. (Geen doping though..)

Woman in the Dunes

Grappig, de beschrijving van Olaf op het Subjectivisten-forum is heel accuraat, maar ik had iets heel anders verwacht. Iets vrolijkers.. En in kleur. (!?) Dit is een zwart-wit film met een Roald Dahliaans kort verhaal uitgangspunt. Beetje creepy zelfs. Een onderzoeker wil in een dorpje overnachten en wordt vriendelijk naar een bizar huis in een kuil gebonjourd. En dan blijk ie een dag later daar vast te zitten. Wat ik niet snapte was dat de verknipte dorpsbewoners de weduwe die er woont steeds een oude vrouw noemen, terwijl ze dat helemaal niet is. Verder leek het einde wel wat op Buzzati's roman De Woestijn van de Tartaren, je komt in een situatie die je helemaal niet fijn vindt, maar als je er maar lang genoeg inzit lukt het niet meer weg te geraken.

Naqoyqatsi

Powaqqatsi was hiermee vergeleken een meesterwerk. Kortom, verreweg het minste deel uit de trilogie. Regisseur Reggio in de weer met heel veel, ik bedoel héél véél kleurenfilters. En computergraphics enzo. Gaap. De slomo sportfragmenten zijn wel stoer, maar dat wist Riefenstahl volgens mij ook al. (En je kunt ook gewoon de tv aanzetten)

Death Proof

Irritant, dat gedoe met een dubbele feature (Grindhouse) die ze dan zowel op dvd als in de Europese bios toch maar weer apart uitbrengen. Dit is Tarantino op zijn eenvoudigst. Popcornvermaak, goed voor een zesje. Een parade van mooie dames. De uitgebreide lapdance is aardig (het concept staat me alleen niet aan) maar erotischer was het moment dat stuntvrouw Zoey Bell op een auto hangt en haar truitje langzaam naar boven kruipt. Maar goed... Deze film is dus zelf óók weer in twee stukken verdeeld. Eerste gedeelte, van de lapdance, is leuker, met veel oeverloos geklep in een cafeetje. Meer sfeer. Alhoewel, de film is hier expres "beschadigd" is, wat totaal niet werkt al was het maar door het driftige gesms. Dat past gewoon niet in een kapotte film, die jukebox dan weer wel. Deel twee (van het truitje) wordt in eerste instantie verknald door a) Het Nieuw-Zeelandse "hey mate"-accent van die Zoey.. En nog veel erger, het stereotype Afro American-cliché dat neergezet wordt door ik weet even niet wie. "Get your black ass in the car bitch!" Maar goed, de spectaculaire stunt + achtervolging vergoedt wel wat.

Force of Evil

Erg leuk. Dacht dat Vido Liber er op zijn log over schreef, maar kon het niet terugvinden. Hoe dan ook.. Ene Beatrice Pearson steelt de show. (Waar is dat plaatje van een burlend hert) Wat een ster! Vervolgens blijkt ze maar in twee films te hebben gespeeld. (En inmiddels 87 te zijn) Maar goed, dit is een korte film noir die eigenlijk constant moet hollen om zoals de scenarioboekjes dat zeggen Expositie te geven. De kijker (ik althans) balanceert constant op het randje van de draad kwijtraken. Het plot draait om een loterij-zwendel, hoofdrol is voor John Garfield als louche advocaat/maffiamaatje, waar ie nou werkelijk op uit is, weet ik niet. Geld? Vergeving van zijn broer die zich kapot voor hem heeft gewerkt tijdens hun jeugd? Hoe het ook zit, absoluut een aanrader, ook dankzij de muziek van David Raksin.

Trois Couleurs: Bleu

Volgens de bekende criticus Ebert de beste films ooit.. Nou ja, zoiets in elk geval. Was benieuwd waar zo'n kleurentrilogie (van de Franse vlag) dan om moest draaien. Fascinerend begin. Auto-ongeluk. Wordt het een mysterie? (Met dat jongetje dat naar het wrak gaat) Nee, het is een emotieverwerkingsfilm met Juliette Binoche als vrouw van een dode componist. En tsja, dan zijn er dus veel blauwe shots. En natuurlijk een hoofdrol voor, spijtig genoeg, vreselijke klassieke muziek. Da's jammer en verder weet ik 't nog niet, eerst de andere delen maar 'ns zien.

Hollywood Ending

Matige Woody-film. Vooral dankzij hemzelf. In Broadway Danny Rose acteerde ie prima, hier doet ie niet echt zijn best om een regisseur die plotseling (en in 't geheim) blind wordt neer te zetten. Ook zijn tegenspelers gooien er met de pet naar. Tekenend is nog het zijplotje met zoon Mark Webber dat een heel groot "was dit echt nodig"-stempel krijgt. Film had best in 85 minuten gekund ipv 112 o.i.d. Wel geinig zijn de meta-grapjes, de blinde regisseur maakt natuurlijk een slechte film, maar ja Frankrijk, daar wordt ie binnengehaald als een genie. (En zo zijn er nog wel meer grappen die naar Woody's verleden lijken te verwijzen) Niettemin allemaal wat blasé.

Caddyshack

Wat..is..dit? Stond op een van die honderd lijstjes die hier slingeren. Waarom weet ik niet, misschien dat de tipgever het zo slecht vond dat het goed werd. Bill Murray, Chevy Chase en de best grappige Rodney Dangerfield draven op, hoofdpersonage is echter een caddy die niet weet wat ie met zijn leven moet. Hij wil naar college, maar heeft geen geld. Probeert daarom wat geld los te peuteren bij de rijke golfers. Mij best, maar god, wat een eikel. Voorbeeldje: hij heeft een leuk Schots vriendinnetje (accent klinkt eerder Duits) maar duikt dan wel met een of ander nichtje van zo'n rijke golfer het bed in. Worden ze betrapt door diezelfde golfer (een rechter) geeft hij prompt de schuld geeft aan dat nichtje. Thanks a lot! Alsof ie zelf de gevolgen niet kon inschatten en het risico bewust kon nemen. Op dat moment heeft de film, die begint als een echte familiekomedie, met Bill Murray die op marmotachtige mollen jaagt ("In the words of Jean-Paul Sartre:.. au revoir") al een afslag genomen richting volwassenenpubliek met wat verrassende naaktscènes. (Nou ja, nou ja) Dat botst ook ineens gigantisch, vind ik dan. Caddyshag?

Farväl Falkenberg

In zekere zin een archetypische arthouse-film, met een meanderend plot, schokkerige camerabeelden die random inzoomen enzo.. Mooie muziek ook, melancholische glitchy electronica, vast ook wel met een gitaartje, even kwijt. De plot draait om een groepje vrienden uit Falkenberg, een Zweeds stadje waar niks gebeurd. Ze worden ouder en ze komen er niet weg. Sommigen hebben er vrede mee, maar de voice-over niet. Zoals zovaak in arthouse komt er dan een wapen tevoorschijn en de film heeft daarvoor zo fraai een vreedzame sfeer geschetst dat het brute (zeer kortstondige) geweld er echt even inhakt. Daarna ook nog nooit zulke melancholische beelden gezien van een rijtje caravans!

The Salton Sea

Stond ook op die eerdergenoemde lijst met tips van wat muziekmatties, maar de vraag is waarom. Misschien omdat het net als de Naked Lunch een drugsfilm is. Maar dan waardeloos. Val Kilmer als verslaafde, of nee hij is een spion voor de politie, of nee hij wil enkel wraak. Hoop gegoochel met het plot, ondertussen speelt Val Miles Davis op trompet. Tsja. Enige reden om te kijken is de slechterik: Vincent D'Onofrio speelt met veel plezier een varkensachtige sadistische dealer, zonder neus, met menselijke hersens in de koelkast. En aan het einde blijkt er ook nog een femme fatale in 't spel te zijn geweest, maar dat is echt een ja daaag-moment.

Naked Lunch

Ik vond op m'n computer een vergeten lijstje met films die me kennelijk ooit door iemand (of meerdere personen) waren aangeraden. Stond deze op, geinige film, bizarre monsters, pratende typemachines en andere drugsillusies. Had me eerst wel even moeten inlezen over die Burroughs, dan had ik me wel weer "herinnerd" dat ie inderdaad zijn vrouw had doodgeschoten. Leuk wel die vermenging van feiten met de roman. Een soort Jeunet voor jongens.

The Trial

De versie van Orson Welles. Verwarrende film. (Hermetisch zoals altijd bij die man). Ik had constant een déjà-vu gevoel. Had ik dit al eens gezien? Ik weet 't niet. Ik heb 't boek gelezen, maar dat leek ook weer heel anders, of was dat dan toch weer een ander Kafka-boek, eentje die hij nooit had afgemaakt. Gepaste Kafkaëske toestanden, ofzo. Ondertussen is 't leuk om Anthony Perkins weer 'ns te zien in een heel andere rol dan die ene, weet u wel..

Paris, Texas

Staat bekend als moderne klassieker, en is inderdaad erg goed. Ik dacht na het begin dat de hele film een soort roadmovie zou worden, met de twee herenigde broers die terug door de woestijn reden, waarna langzaam de geheimen van de mysterieuze Harry Dean Stanton worden onthuld. Maar ze zijn snel "thuis" en dan krijg je dus een vader-zoon en andere relaties-film. Eindelijk de herkomst van een Merry Pierce-sample ontdekt, een van mijn favoriete bands. Geplukt uit de sleutelscène, geniale setting ook voor een pijnlijke dialoog, die spiegel + telefoon en een bizarre vorm van "amusement".

September

Ook hier, net als in A Woman Under the Influence, een heel vervelende dominante oudere moeder in deze kleine Woody-film. Begint vrij saai, maar toch wat verrassend weet Woody de spanning alsnog op te voeren. Een hoop mensen is bij elkaar in een zomerhuisje (eigenlijk een erg Maria Goos-achtige setting) en dan komt de shit er natuurlijk uit + allerlei relaties, of mensen die dat willen en worden afgewezen etc.

A Woman Under the Influence

Oef. Een zeer confronterende pijnlijke film over een overbezorgde neurotische vrouw, Gena Rowlands, die ik niet herkende, maar die toevallig op Mabel Wisse Smit lijkt en ook een "Mabel speelt. Hoe dan ook.. Deze arme moeder kan nauwelijks voor haar kinderen zorgen en haar man Peter Falk weet ook niet hoe hij ermee om moet gaan. En laat haar uiteindelijk maar opnemen in 't ziekenhuis. Ehm tsja, dan is er nog een dominante moeder/oma en een zeer ongemakkelijk einde. Lars von Trier-achtig. Jep, een bijna fysieke ervaring deze film.. Achteraf las ik dat er verklaringen zijn die alle schuld voor de gekte van de vrouw bij haar echtgenoot leggen. Dat zag ik niet zo. Mensen hebben de overdreven neiging om altijd maar een verklaring voor iemands neuroses te zoeken.

Clerks

Jaa.. Erg goed hoor. En ik ben normaal zo'n komedie-hatert. Dit is een zwart-wit low-budget ding, dat iedereen al kende behalve ik. Een verhaaltje over twee sukkelige winkelbedienden vol wisecracks en gortdroge humor. (Of is dat hetzelfde?) Vooral de clerk van de videotheek (Jeff Anderson) is hilarisch. Die jongen heeft zijn tekst gewoon zo goed als uit zijn kop geleerd dat hij 't nu alleen nog maar "deadpan" kan voordragen. Ook grappig dat hij in realiteit wat kreeg, zelfs trouwde, met het meisje waarop zijn maat Dante een oogje op heeft. Vervolgens vond ik deze film voor 3 euri in de .. Boekenvoordeel. Leukste grap tijdens een tweede kijkbeurt: Randal met tortilla-chip in salsa-saus. Tatata-tatata. (Jaws) Minpuntje: Silent Bob zegt net iets teveel, hij had het bij de woorden "She brings you lasagne, man" moeten laten.

Death in Venice

Licht teleurstellend. Eigenlijk al vanaf de eerste seconde. Want daar al komt Visconti aanzetten met die ene bekende "movement" uit Mahler's vijfde symfonie. Ik dacht dat we die te horen kregen op het moment suprème. Neen, óveral. Aargh, hij helpt 't stukje wel een beetje om zeep zo. Eerste Dirk Bogarde-film die ik zag. Hij zet een goofy "Mahler" neer die als een tortelduifje achter mooie jongen Tadzio aanhuppelt. Twee uur lang. Beetje irritant. Wel mooie plaatjes en toen het einde naderde werd ik alsnog wel geraakt. Mahler met geverfd haar dat uitloopt over zijn wit geschminkte (waarom?) gezicht.

Andrey Rublyov

Hier had ik eigenlijk een heel dik boek vol aanwijzingen/kijktips bij nodig. Oftewel, begreep er geen bal van. Kon de kop van Rublyov niet eens onthouden. Eerst kwam hij amper in het verhaal voor, dan even wel.. Dan weer niet. Oh, de man achter de naam is een iconenschilder in deze Tarkovsky film. Veel gefilosofeer over bijbelteksten die ik niet ken enzo. Je voelt je wel intellectueel als je dit kijkt. Alleen duurt het 3.5 uur! Laatste uur is wel prima. Andrey is terug in het klooster met een doofstom meisje en hij lijdt.. En daarna (in een zoveelste zijsprong) gaat een jongen een kerkklok maken/gieten, wat eerlijk gezegd het meest fascinerend was aan de hele film. Hoe dat gaat bedoel ik. Als een soort Klokhuis. (Het tv-programma, bedoel ik)

Breaking the Waves

Heb ik een hart van steen? Ik voelde in elk geval weinig kriebelen, hoe Bess zichzelf ook ten gronde richt. De hoofdstuk-indeling is ook vrij weird/ontregelend. (Expres natuurlijk) Einde wel zeer fraai, alhoewel, net één shot teveel, geen idee waarom de bron van het geluid nog gevisualiseerd moest worden. (Roef Ragas trouwens niet gezien)

Secretary

Waarom is Maggie Gyllenhaal geen superster? Misschien iets te laat doorgebroken en dit soort rollen moet ze dan eigenlijk ook niet spelen. Niet dat ik bezwaar heb en ik was al fan. Ze is hier een secretaresse (oh echt?) die net uit een psychiatrische inrichting is losgelaten. (Want ze is een auto-mutilator) De baas heeft daar echter een oplossing voor als fan van sm. Langzaam ontwikkelen de twee een curieuze relatie totdat Maggie dagelijks gespankt wordt enzo. Zij vindt 't fijn, maar de baas begint zich te schamen. (Volgt een soort van spoiler) Uiteindelijk weet ze zijn liefde toch nog te winnen door een laatste grote beproeving. Da's een van de minder geslaagde "grappen" in de film, met media die van haar "performance act" verslag doen. Film is bittersweet en best grappig, maar maakt aan het end een belangrijke fout. Waar de film zeer erotisch is zonder dat er veel te zien is, gebeurt dat aan het slot toch, terwijl het thematisch gezien (beetje de kijker teasen) veel beter was om dat achterwege te laten.

Anything Else

Krap zesje. Jason Biggs.. Tsja. En Christina Ricci is ook behoorlijk irritant, al ligt dat ook aan d'r vervelende personage. Woody zelf is wel redelijk op dreef als immer nazi-vrezende survival-kit voorbereidende leraar annex comedy-schrijver die zijn collega Biggs een beetje bijstaat. Film heeft wat teveel pretenties met eindeloze "voice-overs" recht in de camera. Had maar gewoon een komedie om te lachen moeten zijn.

Le Samouraï

Hey Ghost Dog?! Had ik vast wel ergens kunnen/moeten lezen dat Jarmusch daarmee een eerbetoon aan deze Franse film bracht. (En 'm tegelijkertijd ook overtreft) Waar we in Ghost Dog eerst de tijd krijgen om te accepteren dat die huurmoordenaar inderdaad een genie is in zijn vak, wordt de samoerai hier meteen gearresteerd. Kluns! Maar goed, de film draait om sfeer. Zou er een Oscar voor de art direction geweest? Grijze kamers, lange schaduwen, koele jazzclubs. Zeer fraai. (Kubistisch?) De eerste 50 minuten vlogen om, daarna komt er een niet al te spannende achtervolging, ook omdat de samoerai natuurlijk ijzig koel blijft. Maar zijn manier van auto's stelen is nog leuker. Hij draait alleen geen muziek.

Knocked Up

Zag achteraf dat dit een film is van de makers van 40 Year Old Virgin. Tsja, dat zegt al heel wat. Hoe dit soort werk (ook al is het tijdelijk) in de IMDB lijst terechtkomt is me een raadsel, want het is een uiterst gammele komedie. Al is ie wel redelijk fel met onaardige mensen, al is dat ook niet per se een pluspunt. Maar goed, het gaat al mis bij de premisse. Een bloedmooie dame werkt bij een tv-station wordt gepromoveerd tot presentatrice, viert dit met veel drank en belandt in bed met een slacker. En raakt zwanger. Wáárom is ze niet aan de pil!? Ze heeft nooit seks zegt ze. (Yeah right) Wáárom laat ze de baby niet aborteren!? Krek, een morning-after-pilletje hoef je nog niet eens een abortus te noemen. Het kan nog maffer, want ondertussen verbergt ze op haar werk d'r zwangerschap. Het zou toch eens slecht voor d'r carrière kunnen wezen! En dan begint het. Ze heeft natuurlijk niets met deze slacker, maar ze gaan het toch samen proberen. (Kan ook alleen in een filmwereld) Komen natuurlijk dichter bij elkaar.. En dan denkt de film -woeps- we moeten wat spanning suggereren. Dus krijgen ze ruzie, waarom ben ik alweer vergeten. En, nou ja, hoe het eindigt kan u raden. De bijrollen zijn wel aardig met slacker's stonede vrienden en Paul Rudd als onvolwassen echtgenoot van de zus van de zwangere in kwestie. Jaja.

Klute

Donald "Klute" Sutherland (lijkt op een oom van me) is op zijn geheel eigen loser-achtige manier een King of Cool. Desondanks had de film met meer recht "Bree" mogen heten. Zij (Jane Fonda) is een callgirl die hoogstwaarschijnlijk op een hitlist van een freak staat. Ik zat een beetje te pitten want volgens mij verraadt de film al snel de dader. Hmm, waar gaat de film dan wel over? Er is een toenadering tussen private detective Klute die de zaak onderzoekt en Bree. En er is toch ook nog wat thriller-achtige spanning met aan het slot één schrikmoment. Toch typisch dat de film niet van het modepoppen-atelier gebruik maakt voor wat actie. (Zoals in een vroege film van Kubrick) Het is meer psychologisch gegoochel met ouderwetse cassettebandjes (bandrecorders?) voor de liefhebbers van Coppola's The Conversation.

Le Charme Discret de la Bourgeoisie

Hmm.. Nooit gedacht dat Buñuel ook in kleur werkte. (Waarom eigenlijk niet?) Dacht eerst dat deze film een soort theater piece zou worden, zich afspelend in het restaurant wat om begrijpelijke redenen gesloten is. Maar de film gaat (helaas) door en begint aan wat Bergmaniaanse dromen met priesters enzo. (Of wacht dat was geen droom?) Verwarring alom dus. Films over upper-class hoeven van mij eigenlijk niet, maar wel leuk om Fernando Rey eens te zien, haalde meteen de beste Bauer-plaat, Can't Stop Singing, uit de mottenballen.

Slacker

Woah!? Dazed and Confused, met twintigers, zonder plot. Met als overkoepelende thema obsessies. En hoe mensen daarover doorratelen zonder dat iemand echt luistert. Regisseur Linklater zelf over parallelle dimensies, een man met een Cary Grant-accent die -"keep it under your hat"- allerlei topsecrets over de ruimtevaart verklapt aan willekeurige passanten en dan natuurlijk het meisje, dacht eerst dat het een jongen van elf was, die Madonna's pap smear (wat is dat eigenlijk in 't Nederlands?) probeert te verkopen. En daarvoor ook al een leuke anekdote heeft over een oude man met geweer op de snelweg: "he offed himself!". Na een uur wordt het wel wat vermoeiend allemaal. Nog een half uur te gaan dan. Maar het blijft hoe dan ook een bijzondere film.

Powaqqatsi

Tsja, moest wel tegenvallen. Het meditatieve Koyaanisqatsi, vol slow-motion, vond ik jaren terug zo verpletterend. (Misschien toch al wat overdreven, dat enthousiasme) Maar goed, dit lijkt meer een soort door Unicef gefinancierde film over de derde wereld. Doet me veel minder (hoe arrogant..) dan de melancholie van de Westerse stad. De muziek is ook dramatisch, cheesy.. Philip Glass-onwaardig. Ok, ok er zijn wel wat aardige scènes. Ditmaal, opvallend genoeg, juist vooral de snellere momenten, met gedans en landbouwrituelen.

Broadway Danny Rose

Eindelijk (of gelukkig) weer eens een goede Woody. Set-up is hetzelfde als bij Melinda & Melinda: een groepje zit in een restaurant anekdotes (tragisch of toch grappig?) te tappen. Ditmaal over Danny Rose, een theatermanager, maar bovenal loser. Dat is natuurlijk Woody zelf, wat eerst een beetje egoïstisch lijkt, maar hij doet 't bijzonder goed. Woody's grappen met lachgas, gesloopte auto's, reclamespotjes in the middle of nowhere e.d. zijn het leukst al ingebed in een melancholische setting van mislukte kermisartiesten en foute Italianen. Danny Rose probeert de carrière van een zanger uit oma's platenkast weer op de rails te krijgen en moet daarvoor diens maîtresse gaan halen. Dat is Mia Farrow, die onherkenbaar met zonnebril de film steelt. Nou ja, Nick Apollo Forte, als zanger Lou Canova, is ook prima. Aanrader.

My Cousin Vinny

Eerste twee minuten denk ik dat dit een film gaat worden die ongeveer zo verloopt: twee jonge gassies zijn op vakantie. Ze zijn op weg naar hun oom, vermoedelijk gespeeld door Joe "Hazes" Pesci, die dan een krankzinnige maffioso blijkt te zijn en ze het foute milieu laat zien. Mais non. Dit is een van de weinige niet gangster-films voor Pesci. De 2 "youths" worden wel gearresteerd.. Ze denken voor het stelen van een blikje tonijn, maar het blijkt om moord te gaan. Enter neef Vinny (Pesci dus) een advocaat zonder ervaring, die dit varkentje wel eens gaat wassen.. Of niet. Ah, natuurlijk wel en dat is de lol van de film, je zit je al meteen te verkneukelen hoe hij ineens een geniale advocaat blijkt te zijn. Maar in zijn eentje kan ie 't niet. Daarvoor heeft ie Marisa Tomei bij. Een "out of work hairdresser" met verrassende kwaliteiten. De actrice kreeg er zelfs een Oscar voor, ietwat overdreven misschien. Ach, wel een heel sympathieke (eigenlijk superflauwe) komedie.