Three Times

Three Times is een film uit Taiwan in (duh) 3 delen. Alle delen zijn liefdesschetsen rond hetzelfde jongen-meisje duo. Wat mij betreft kun je naar het eerste deel wel stoppen met kijken. De twee daarna zijn wat saai en bovendien is de sfeer in deel 1 zo onwaarschijnlijk mooi dat het eigenlijk al genoeg is. In dat nostalgische, meest romantische deel wordt gelummeld, gebiljart en zoekt het hoofdpersonage naar zijn meisje. Het plotje heeft niets om het lijf, maar de beelden en de fantastische muziek (van o.a. The Platters en Aphrodite's Child) zijn gewoon heerlijk. They asked me how I knew my true love was true? I of course replied: something here inside cannot be denied.

Volver

Zou me eigenlijk niet meer door al die positieve krantenrecensies moeten laten verleiden tot 't kijken van Almodóvar-films. Ok, Habla Con Ella was nog wel aardig, al genoot ik daar vooral van Caetano Veloso's Cucurrucucú Paloma. Tsja. Aan al zijn andere films zat ik me voornamelijk te ergeren. Het grote probleem met Volver lijkt te zijn dat 1 familie zo ontzettend veel bizarre dingen meemaakt en er tegelijkertijd toch zo koel (robotachtig) onder blijft. Krankzinnig. Verder natuurlijk het standaard over the top Almodóvar-gegoochel, waar ik jeuk van krijg. De hele film begint al met het verbergen van een lijk wat eigenlijk plottechnisch toch echt rammelt. (De mogelijke verklaring zou kunnen zijn dat alle vrouwen gewoon gek zijn en alle mannen misdadigers.. Hoe dan ook.. whatever)

Batalla en el Cielo

Na een periode veel klassiekers te hebben gekeken waagde ik me aan een recente arthouse. Interessant om meteen te merken hoe dit soort kunstzinnige stiltefilms toch echt een duidelijk ander ritme hebben dan het vlotte formulewerk in zo'n publiekslijst. Batalla En El Cielo is een wat clichématige film vol fijn morsige personages die (vanzelfsprekend) expliciete seks hebben en eindeloos peinzen en staren. Ook de talloze katholieke metaforen enzo zijn erg voorspelbaar. Twee leuke genitale grappen zijn nog wel het vermelden waard. 1) De 2 hoofdpersonages liggen naakt op bed, hebben een dialoog.. en ineens meent de regisseur een close-up van 't vrouwelijk geslachtsdeel te moeten tonen, waarna ik een halve seconde dacht: huh een pratende kut?!?! 2) Er zijn een paar scènes die zich in de hemel (of een gefantaseerde hemel) afspelen, waar het mannelijke hoofdpersonage ineens enorm grootgeschapen is. Toch lief van porno-God.

Sleuth

Sleuth is zonder meer een aanrader. Met name dankzij het uitstekende acteerwerk, van een aantal spelers. Het exacte aantal noemen zou de pret bederven. De film is een fake (of toch niet!?) moord-mysterie met talloze plottwists, die overigens nog best voorspelbaar zijn, maar dat maakt zowaar niets uit. Het blijft een aanstekelijk potje breinpoker in een fraaie Engelse setting. De recente remake was dan ook volstrekt overbodig, kijk gewoon deze.

The Man Who Shot Liberty Valance

The Man Who Shot Liberty Valance heeft net iets teveel "comic relief" karakters. Zoals de sheriff en de hoofdredacteur van de krant. James Stewart in een western werkt ook niet echt, zelfs niet als ie een "character" speelt dat er zelf ook niet echt in thuishoort. De plot(wending) had ik moeten kunnen raden, John Wayne moest natuurlijk wel de held spelen.

Babel

Babel was een stuk korter dan ik had verwacht. Ik dacht zo'n bejubeld epos duurt wel 3 uur, maar het is niet meer dan een dikke 2 uur. Tsja. Ik word altijd (heel puberaal) wat narrig van zogenaamde "films van het jaar". Amores Perros was toch echt een stuk beter. De verhalen daarin grepen me meer, en belangrijker, ze waren ook op "aangenamere" manier verbonden. (Door een auto-ongeluk) Dit keer is het werkelijk allemaal puur toeval. Sterker nog, het hele Japanse gedeelte hangt maar een beetje bij. (Nog afgezien van het afgrijselijke cliché van Japanse schoolmeisjes zonder slipjes)
Tuurlijk gaan de segmenten op zich allemaal over communicatie-problemen en hoe mensen elkaar niet eens de kans geven elkaar te begrijpen. Maar toch. Enkel het Mexicaanse stuk en het allerlaatste outzoom-shot waren wat mij betreft de moeite waard.

Ikiru

De niet-legendarische films van Kurosawa hebben de neiging onderin de top 250 van IMDB stuivertje te wisselen. Hij zal wel een trouwe fansschare hebben. Ik keek Ikiru, misschien wel een van zijn beste, alleen verknald door wat verbazingwekkende fouten. Een man van middelbare leeftijd heeft een saaie baan als ambtenaar, hij krijgt last van zijn maag en gaat naar het ziekenhuis. De dokter verteld 'm dat het wel meevalt, maar net heeft een patiënt 'm verteld dat als de dokter precies die bepaalde formulering gebruikt, hij er absoluut aangaat. (maagkanker) Dus stort hij zich in het nachtleven, ergens zelfs à la Tom Waits zingend en als dat niet genoeg afleiding blijkt te bieden houdt hij zich maar bezig met een "jong ding" van het werk. (Een bolle Mei Li Vos) Ook dat wordt niks en de man realiseert zich eindelijk dat ie (als zijnde kantoorslaaf) toch het meest van zijn werk houdt.. En dus gaat hij terug oom eindelijk nog iets goeds te doen. The End! Zou ik zeggen. Vooral ook omdat je dan als kijker nooit weet of hij werkelijk echt ziek was. Maar nee de film maakt een sprongetje in de tijd. Spoiler! De man blijkt dood en de laatste 50(!!!) minuten van de film worden gebruikt als een soort van nabeschouwing van de gasten op zijn dodenwake. Ongelofelijk.. Saai. Citizen Kane zeggen ze dan op IMDB.. Pff. Het enige nut van dat hele lange outro is nog dat je 'm nog een keer een liedje ziet zingen, nu vlak voor zijn dood. Erg aangrijpend en weer een goede gelegenheid om de film te beëindigen, maar ook dan weet Kurosawa nog geen afscheid van zijn (2.5 uur durende) film te nemen. Jammer, jammer. Al is het met goede films zoals deze wel zo dat de nadelen met 't verstrijken der tijd verdwijnen, terwijl de mooie scènes je bijblijven.

A Man for All Seasons

In een projectje om alle films in de IMDB top 250 te kijken kwam ik deze tegen. Had 'm verder vooraf niet onderzocht (dat kan allemaal in deze moderne tijden) dus rekende ik op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzoiets. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film van euh Eisenstein, met die standbeelden weet u wel, dus ik denk, aha een soort Blackadder-komedie! Half uur later.. Hmm.. geen komedie?! Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden. Helaas, dat mag niet van de paus. Conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

Solyaris

Die andere klassieker van Tarkovsky. Waarschijnlijk wat te snel na Stalker gekeken, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is: Abstracte sci-fi, gaap. En in een film van 160 minuten in de allerlaatste (!) minuut de kijker alsnog (en definitief) in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) zelfs in een sci-fi context niet eens verouderd. Toch wel benieuwd of die remake met Clooney nou concessies aan 't verhaal deed en de boel wat simpeler hield.

Shaun of the Dead

Ik had eerder van dezelfde makers Hot Fuzz gezien, een kijk-actie die je zou kunnen omschrijven als een interessant (nutteloos, mislukt) experiment. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk namelijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes bijvoorbeeld!) Hoewel Shaun of the Dead gelukkig wel een stuk korter is, zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.
Overigens had ik in eerste instantie wel zoiets van, hmm niet weer die twee gasten die vorige keer de hoofdrol hadden. En ook weer Bill Nighy. Toegegeven, hoe langer ze zou dat zouden volhouden hoe leuker 't wordt. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

The Hidden Fortress

Ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturenfilm met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechtepartijen met speren. Allemaal heel gezellig dus. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor zijn Starwars, hij laat daarin ook het verhaal door twee minor characters vertellen. In zijn geval die twee robots, in The Hidden Fortress zijn het twee oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moeten oversteken. (Nadat haar familie is uitgemoord) Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem die OOIT in een film te horen is geweest. Geldt trouwens wel vaker voor Japanse vrouwen, maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst. Al met al een geinige en vermakelijke film, al zal ik nooit een echte fan van Kurosawa worden. The Hidden Fortress wint 't voor mij van de Seven Samurai en misschien zegt dat wel wat.

Stalker

Stalker is zo'n zeldzame film die 't juist wel moet hebben van een landerig, extreem langzaam ritme. Een soort vervreemdende sci-fi. Constant onheilspellend, maar er zijn geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Sci-fi die alleen in de psyche van de personages lijkt te bestaan. Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Deze Nikolaj Davydenko look-a-like voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (Of niet?) Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n desolate verlaten zone.. En die ramp was dus pas vele jaren later. In de Sovjet-Unie hing nucleaire ellende waarschijnlijk permanent in de lucht. De film bevat helaas aan het slot wel wat teveel eindes. Nu gaat het op 't laatst alsnog richting iets "goedkoops" als The Exorcist. (Terzijde: de eerste hit op google voor 't woord "stalker" is op moment van schrijven een computerspel dat zich afspeelt rond.. Inderdaad.)

Harakiri (Seppuku)

Die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Vergeleken met een Rashomon is de raamvertelling hier, technisch gezien, een stuk simpeler, maar het verhaal is boeiender. Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De twee kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK. Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Letters From Iwo Jima

Oorlogsfilms, het zal nooit mijn genre worden. (Ook) deze vond ik vrij saai. Maar het rare in dit genre is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Zijn het al die helden, die vol moed zichzelf opofferen voor de (meestal) "goede" zaak. Misschien is 't gewoon lastig om daar echt negatief over te denken. Wat betreft Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er in elk geval weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. Al klinkt dat cru. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen.

300

300 is zo slecht dat ie bijna wel weer lachen wordt. De zanger van System of a Down mept in de gedaante van de Spartaanse koning Leonides een soort homoseksuele islamitische gothic koning in elkaar. (a.k.a. Xerxes) De film is zo onwaarschijnlijk fout em nazistisch, iets wat op zich goed bij Sparta past. Probleem is dat de film het allemaal lijkt te menen. Alsof vechten voor een land waar ze jongetjes vanaf hun 7e tot Terminators drillen zo verheven is. De anabolen-fabrikant was vast ook blij met de film, enkel opgepompte figuren.

Amadeus

Lang lang geleden, misschien wel tien jaar terug, zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me van toen vooral de ongelofelijke decolletémode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de gedeelten waarin onze Wolfgang aan 't componeren slaat en je de muziek in zijn hoofd hoort ontstaan, is heel slim gedaan. (Inderdaad uitermate geschikt voor een muziekles op school.) Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon continu boeit. En dan te bedenken dat ik de tingeltangelmuziek van Mozart eigenlijk echt niet kan hebben.